"آوای تبعید" شماره 18 منتشر شد

اسد سیف

«تبعیدی فقط آن کس نیست که از زادبوم خویش تارانده شده باشد. تبعیدی می‌تواند از زبان، فرهنگ و هویتِ خویش نیز تبعید گردد. آن‌کس که شعر، داستان، هنر، فکر و اندیشه‌اش در کشور خودی امکان چاپ و نشر نداشته باشد، نیز تبعیدی است. این نشریه می‌کوشد تا زبان تبعیدیان باشد. تبعید را نه به مرزهای جغرافیایی، و تعریف کلاسیک آن، بل‌که در انطباق با جهان معاصر می‌شناسد»

هیجدهمین شماره "آوای تبعید" آمیزه­ای­ست از شعر، داستان، نقد ادبیات و فرهنگ. در این مجموعه آثار بیش از پنجاه شاعر و نویسنده و هنرمندی همکاری دارند.

دونیا سندن کیملر کئچدی؟!

"ادبیات سئونلر" گروهو

حسرتیم کیمی آخاجاق؟

گؤز یاشیما کیم باخاجاق؟…
و آیریلیق دردی، دوست دردی بیزی یاندیریب یاخاجاق!

چوخ تاسفله، وطنیمیزین، ائلیمیزین تانینمیش شاعری، اجتماعی شخصیتی و تار اوستاسی «بهروز دولت‌آبادی»(چای‌اوغلو) بوگون 99/12/29 تهراندا آغیر کانسر خسته‌لیگیندن حیاتا گؤز یومدو.
«چای‌اوغلو» 1317نجی ایلده تبریزین چای‌کنار محله‌سینده دونیایه گلمیشدیر. او گنج چاغلاریندا آذربایجانین مبارز ائولادلاری صمد بهرنگی‌ و بهروز دهقانی‌نین یاخین فیکیرداشی و یول یولداشی اولموشدور.

یاد ائت منی…

بهروز دولت‌آبادی(چای اوغلو) 

هر یئرده قرنفیل چیچگی، لاله گؤرنده،
ظولمات گئجه‌ده، گؤیده آیی هاله گؤرنده،
شام و سحر آرخاندا گولوم! سایه گؤرنده،
«یاد ائت منی ای سئوگیلی جانان منی یاد ائت    !»

فرقه دمکرات آذربایجان ( پروژه آزادی ناتمام ) بخش نهم

محمد حسین یحیایی

ورود ارتش متجاوز تهران به آذربایجان ثبات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی منطقه را بر هم زد و آرامش و امنیتی را که در سایه حکومت ملی بر پا و برقرار شده بود به هم ریخت، هزاران نفر دستگیر، زندان و اعدام شدند، هزاران نفر دیگر به شهر های جنوبی تبعید شدند و همزمان هزاران نفر بطور مخفیانه برای در امان ماندن از خشونت و اعدام و زندان به شهر های دور دست و تهران گریختند و گروه دیگری هم مجبور به ترک میهن و مهاجرت به بخش شمالی آذربایجان شدند، با همه این دشمنی های ثبت شده در تاریخ و نهان مانده در دل مردم ستم دیده آذربایجان،  براستی مایه شرمساری است که هنوز هم تعدادی از مفسرین سیاسی و روشنفکران تهران گرا که به شدت دلباخته تاریخنگاران تمامیت خواهی و برتری طلبی اند، تکرار می کنند که مردم آذربایجان با آغوش باز پذیرای ارتش اعزامی از تهران شدند که با واقعیت همخوانی ندارد.

فرقه دمکرات آذربایجان ( پروژه آزادی ناتمام ) بخش هشتم

محمد حسین یحیایی

دولت قوام السلطنه بعد از اجرای نقشه مخرب و ویرانگر خود در آذربایجان در 5 دیماه 1326 سقوط کرد و جای خود را به به ابراهیم حکیمی ( حکیم الملک ) سپرد. حکیمی از وزارت دربار به این سمت برگزیده شد و دولت متمایل به انگلیس خود را تشکیل داد، حکیم آذربایجانی بود و با تقی زاده در فعالیت های مشروطه خواهی شرکت کرده بود ولی هیچگونه اقدامی برای پایان دادن به قدرت و سرکوب نظامی ها در آذربایجان نکرد و همان سیاست تهران را پیش برد، دولت حکیم چند ماهی بیشتر دوام نیآورد و در 25 خرداد 1327 به پایان رسید، در پی آن « عبدالحسین هژیر » دولت خود را تشکیل داد و آنهم تا 25 آبانماه همان سال ادامه یافت تا نوبت بار دیگر به یک آذربایجانی دیگر « محمد ساعد مراغه ای » رسید. تنش در تهران عمر دولت ها را کوتاه می کرد و اقتصاد کشور را به ویرانی بیشتر می کشاند، اوضاع در آذربایجان با حکومت نظامی حاکم بر آن به مراتب بیشتر از سایر مناطق کشور تیره و تار بود.

ایبیش، منوش

ممد علی 

 ایکیسی ده، بیزیم اِوده‌ن یوز متر آشاغئدا، دروازا کوچه‌سینده گورجانلئ‌لارئن بیرینجی سُل ‌‌دؤنومونده‌کی دربندده، دیبه بیر آز قالان؛ منوش ساغدا بالا بیر هشتی کیمی‌ده؛ ایبیش ده سُلدا پیلله ایله انیلن چوخور دربندده اُلاردئلار. 

آذربایجان دیلی - قورولوشو

حسن بالئ یف - سیریلیک یازئدان کوءچوردن: اصغر تاج احمدی - محمد علی تاج احمدی

اینسان اؤز فیکرلرینی ایکی جور: دیل جوابئ و یازئلئ فرمادا یتِیره ­ر.

فیکرین دانئشئقلا یتِیریلمه­ سی دیلین سس سیستِیمینه، یازئلئ فرماسئ حرفلره اساسلانار. . . .

 

 کیتابین ایچینده کی لر

کتابین متنی

تجزیه مداوم و خشونت آمیز مملکت بلوچستان به دست حکومت مرکزی ایران

فروغ اسدپور

تقدیم به ملت بلوچ که مرا برای برون شدن از زندان بزرگ جمهوری اسلامی صمیمانه و بی شائبه کمک کرد. این نوشته ی حقیقتاً ناقابل را به جوانان و نوجوانان بلوچی تقدیم می‌کنم که در بلوچستان با من دوستی و رفاقت کردند، از من قول «بازگشت» گرفته بودید. باشد که این بازنگشتن را «گواه فراموشی» این دوست همیشگی تان تلقی نکنید

فرقه دمکرات آذربایجان ( پروژه آزادی ناتمام ) بخش هفتم

محمد حسین یحیایی

در بخش های پیشین به آن اشاره شد که حمله به آذربایجان از ماه ها پیش در تهران برنامه ریزی شده بود که نخست با کشتار و وحشیگری خوف و وحشت ایجاد کنند و سپس به اهداف دیگر مانند کتابسوزان و تبعیدیان به مناطق جنوب بپردازند، طرح تنها شامل تبعیدیان نبود بلکه پراکنده کردن همه کانون های اجتماعی و اقتصادی در آذربایجان بود که بار دیگر جنبش های اجتماعی در این منطقه شکل نگیرد، بنابرین بخش مهمی از سرمایه آذربایجان با استفاده از روش های گوناگون به تهران و دیگر مناطق کشیده شد، ارعاب و ترس روشنفکران را از آذربایجان پراکند و زمینه برای سرکوب دراز مدت فراهم آمد که جمع آوری مهاجرین بخشی از آن بود، از آن رو از مدت ها پیش فهرستی از نام و نشان فعالین مهاجرین را در مناطق مختلف شهری و روستایی  با کمک و یاری اربابان و مالکین فراری که همراه با ارتش به روستا ها برگشته بودند،