جنبش کرامت

محمدرضا نیکفر 

خصلت اساسی حرکت‌های اعتراضی و خیزش‌ها در ایران چیست؟ تأکید بر وجود کدام نابهنجاری آینده را بهنجار می‌کند؟ مقاله، نابهنجاری را تبعیض و نابرابری می‌داند و انگیزه‌ی اساسی حرکت‌ها را در خواست برابری و ارج نهادن به کرامت انسان و شهروند می‌بیند.

 اردیبهشت ۱۴۰۱: با گران شدن نان و اقلام اساسی دیگر، و مشخص شدن دوباره‌ی کنترل‌ناپذیری تورم، نارضایتی مردم دوباره جلوه‌ی آشکاری یافت، به ویژه در مناطق محروم‌تر. خاطره‌ی خیزش آبان ۱۳۹۸ تکرار شد که خود نسخه‌ی تازه‌ای از خیزش دی ۱۳۹۶ بود.

بحران اوکرائین را چگونه باید خواند؟

علی قره جه لو 

 در این نوشته به یکی از جنبه های پرمناقشه بحران اوکرائین پرداخته می شود که به نظر می رسد از گره های اصلی درک و یا عدم درک درست از بحران اوکرائین است.  آیا "اقدام پیشگیرانه" روسیه در بهم زدن طرح های ناتو، نقض حاکمیت اوکرائین است؟  بعبارت دیگر، روسیه چه باید می کرد، تا به نقض حاکمیت اوکرائین که رسانه های جریان اصلی غرب یک زبان آنرا "حمله تحریک نشده"  (Unprovoked Attack) می نامند، متهم نمی شد.  آیا اقدام پیشگیرانه روسیه، به سبب "دیوانگی پوتین"، و یا تمایلات توسعه طلبانه روسیه برای احیای امپراتوری تزاری است، یا بالعکس، عکس العملی دفاعی و ناگزیر در مقابل توسعه مداوم ناتو به شرق؟   به جنبه های دیگر بحران اوکرائین در نوشته های آینده خواهیم پرداخت.

بلوای نان تکرار می شود

محمد حسین یحیایی 

نان در تاریخ و فرهنگ غذایی ایران جایگاه ویژه ای دارد، قوت و غذای تهیدستان جامعه اغلب نان است و توده های مردم آن را مقدس می شمارند و گاهی به آن قسم می خورند در نتیجه نان با سیاست در هم آمیخته، هنگام خشکسالی و کمبود آن تنش های سیاسی و اجتماعی بسیار مهمی در کشور رخ داده است.

قحطی و گرسنگی هر چند تاریخ دیرینه ای در ایران دارد ولی بارز ترین آنها به دوران ناصری بر می گردد که شاید برای نخستین بار زنان وارد صحنه سیاسی کشور شدند و در مسیر راه « ناصرالدین شاه » قرار گرفتند که از شکار بر می گشت. بیش از 6 هزار زن در آنروز با مالیدن گل به سر و صورت خود ( اول ماه مه 1861 ) تا کاخ شاه پیش رفتند و مانع از عبور شاه شدند، تلاش فراشان و محافظان شاه برای پراکنده کردن آنان به جایی نرسید تا جائیکه زنان خشمگین و گرسنه شاهزاده ناصرالدین را که وزیر جنگ هم بود از اسب پائین کشیدند و کتک زدند.

اسد سیف 

«تبعیدی فقط آن کس نیست که از زادبوم خویش تارانده شده باشد. تبعیدی می‌تواند از زبان، فرهنگ و هویتِ خویش نیز تبعید گردد. آن‌کس که شعر، داستان، هنر، فکر و اندیشه‌اش در کشور خودی امکان چاپ و نشر نداشته باشد، نیز تبعیدی است. این نشریه می‌کوشد تا زبان تبعیدیان باشد. تبعید را نه به مرزهای جغرافیایی، و تعریف کلاسیک آن، بل‌که در انطباق با جهان معاصر می‌شناسد»

26-مین شماره «آوای تبعید» مجموعه‌ای است در ادبیات و فرهنگ. نخستین بخش آن به داستان اختصای دارد که در آن داستان‌هایی از رضا بهزادی، احمد خلفانی، نسرین رنجبر ایرانی، حسن زرهی، منظر عقدایی، عزت گوشه‌گیر و حسین نوش‌آذر آمده است. برگردان دو داستان از خوان کارلوس اونتی با برگردان کوشیار پارسی و یک داستان از اونوره بالزاک با برگردان بهروز عارفی این بخش را کامل می‌کند.