داریوش اقبالی! دریاچه ی ارومیه مادرمکان مردم آذربایجان…

فروغ اسدپور

داریوش اقبالی! دریاچه ی ارومیه مادرمکان مردم آذربایجان، خود این مردم و زبانشان یک و همان اند همه در معرض نابودی مطلق!

آخ این چه تنهایی است…

 چندی پیش، پس از درگذشت مادر داریوش اقبالی در خانه ی سالمندان در یکی از شهرهای آذربایجان، کلیپ کوتاهی از دیدار این خواننده ی مشهور و مادرش، به طرق مختلف در فضای مجازی دست به دست شد. من نمی‌توانم بدانم چرا این کلیپ دقیقا پس از مرگ مادر داریوش به فضای مجازی راه یافته و دلایل پس پشت آن چه می‌توانسته باشد.

پس آنگاه طبیعت هم با آذربایجان قهر کرد

شیوا فرهمند راد

چرا از نیمه‌ی دوم دهه‌ی ۱۳۲۰ به بعد در پایتخت ایران «پرتقال‌فروش» مترادف بود با «ترک»؟ چرا ‏هر چه دست‌فروش و گدا و عمله و حمال (که امروزه کول‌بر نامیده می‌شود) در پایتخت و دیگر ‏شهرهای ایران بود، همه از ترکان آذربایجان بودند؟ چه شد که افراد کارآمد آذربایجان در سراسر ایران ‏پخش شدند؟

راستی، فردای شکست جنبش ملی آذربایجان، پس از قتل و اعدام و غارت آذربایجانیان به دست ارتش شاهنشاهی و دولتیان، و کشتار ‏مردم به‌دست مخالفان فرقه دموکرات آذربایجان، و پناه بردن بیش از شش هزار نفر نیروی کار به ‏آن‌سوی ارس در آذر ۱۳۲۵، که تعداد آنان در سال‌های بعد افزایش یافت، وضع مردم آذربایجان ‏چگونه بود؟

نشست سران در تهران و پیآمد های آن

محمد حسین یحیایی 

روز سه شنبه 19 جولای ( 28 تیرماه 1401 ) سران سه کشور منطقه ولادمیر پوتین از فدراسیون
روسیه، رجب طیب اردوغان از جمهوری ترکیه و ابراهیم رئیسی از سوی جمهوری اسلامی ایران در تهران نشست های دوجانبه و سه جانبه برگزار کردند. گردهم آیی و نشست تهران به بهانه ادامه دیدار ها و گفتگو ها پیرامون روند « آستانه » برگزار شد که از سوی فدراسیون روسیه، ترکیه و ایران برای حل و فصل مسئله سوریه سال ها پیش تشکیل شده و تاکنون 18 نشست ( 11 نشست در سطح وزیران امور خارجه ، 7 نشست در سطح سران ) در مناطق و شهر های مختلف این سه کشور برگزار کرده است. در روند آستانه کشور های غربی و ایالات متحده آمریکا که در رخداد های سوریه دارد شرکت مستقیم دارد و نیروی نظامی در آن مستقر کرده مشارکت ندارد.

ولم کن! من به آنچه می توانست خوشایند تو باشد بیش از اندازه تن داده ام!

فروغ اسدپور 

«استراتژی پاسیفیستی» در زمینه ی محیط زیست بر گفتمان پسا-۱۳۹۰ آذربایجان مسلط شده و اکتیویسم و مقاومت جسورانه را در زمینه ی بحران های فزاینده ی اقلیمی و خاصه «احیای دریاچه» به انحاء مختلف نهی و حتی منع کرده است. بحث از هیچ نوع مقاومت جدی و سیاست دفاع تعرضی (حتی نوع حداقلی آن) در میان نبوده است. سخنگویان این «سیاست» عملاً تاکتیک مرگ تدریجی ولی محتوم دریاچه-آذربایجان را در پیش گرفته‌اند و هنوز هم با حرارت روی آن پای فشاری می‌کنند و معتقد هستند که هر تاکتیک و هر حرکتی که بخواهد مسئله ی دریاچه را «سیاسی-امنیتی»  کند همه را متضرر خواهد کرد و به نتیجه هم نخواهد رسید

صمد بهره‌نگی

احمد جمیل ۱۹۷۷- ۱۹۱۳  

وُلقادا اُ تایا، بو تایا باخدئم،

عکسیم سویا دوشدو -

سولاردا آخدئم…

آرازدا چیمنده سن لاپ اوشاق‌دئن…

آرازا اُخشامئر بو چایئن رنگی،

آه، صمد بهره‌نگی، صمد بهره‌نگی !

"آوای تبعید" شماره 27 منتشر شد

اسد سیف 

«تبعیدی فقط آن کس نیست که از زادبوم خویش تارانده شده باشد. تبعیدی می‌تواند از زبان، فرهنگ و هویتِ خویش نیز تبعید گردد. آن‌کس که شعر، داستان، هنر، فکر و اندیشه‌اش در کشور خودی امکان چاپ و نشر نداشته باشد، نیز تبعیدی است. این نشریه می‌کوشد تا زبان تبعیدیان باشد. تبعید را نه به مرزهای جغرافیایی، و تعریف کلاسیک آن، بل‌که در انطباق با جهان معاصر می‌شناسد»

27-مین شماره «آوای تبعید» مجموعه‌ای است در ادبیات و فرهنگ. بخش ویژه این شماره از «آوای تبعید»؛ «در بیدارباش واژگان؛ شعر در برابر سانسور» در ایران امروز است که به کوشش علی صبوری تهیه شده است. این «ویژه‌نامه» خوانندگان را با بخشی از شعر که امکان نشر عمومی ندارد، آشنا می‌کند.

چشم انداز جنبش ها و اعتراض های خیابانی

محمد حسین یحیایی 

جمهوری اسلامی ایران از روز های نخست که قدرت سیاسی را در دست گرفت تلاش ورزیده تا خود را با ثبات نشان دهد و در روز های معینی با تشویق و یا تهدید مردم را به خیابان ها بریزد تا به اصطلاح پایگاه مردمی خود را به رخ مردم بکشد ولی این سیاست و این تلاش از مدت ها پیش رنگ باخته دیگر کارآیی خود را از دست داده است، دیگر سخن از انتخابات پر شور با شرکت گسترده مردم در کار نیست، هر روز که می گذرد از پایگاه مردمی رژیم کاسته می شود و سیاست ویرانگرش در سیاست خارجی ( انزوای کامل )، اقتصاد ( بن بست، سردرگم ) و مدیریت جامعه که بی کفایت ترین، نادان ترین و منزوی ترین افراد بر آن حاکم شدند را به نمایش می گذارد. این شرایط محصول بیش از چهار دهه حاکمیت ارتجاع، تاریک اندیشی و بی خردی گروهی است که برای ادامه حاکمیت خود همه اندیشه های مترقی، احزاب سیاسی و نهاد های صنفی را نابود کردند تا مردمی مطیع و تابع بوجود آورند و یا بپرورند،