براهنی، در هر زمینه کار ادبی که بدان پرداخت، راه دیگر و مسیری نو گشود. هم بر شعر و ادبیات کهن ایران و هم برجریانات ادبی کلاسیک و مدرن غرب تسلط داشت. این ویژگی خاص او، وسعت دیدگاهها و افق ادبی او را چنان گشوده بود که او را ازهم قطاران معاصر خود متمایز، و غبطه آنان را برمی انگیخت. نقد تند و بی پروایش سبب دشمنی ها می شد. او می گفت، نقد ادبی در ایران "دشمن ساز" است. چرا که جامعه ی ایران عقب مانده است و تاب نقد و انتقاد را بر نمی کشد. از این رو، هر نقدی در این حوزه دشمنی و کینه توزی علیه او را بر می افروخت. او معتقد بود که دشمنی ها با او در جامعه ادبی ایران ریشه در حسادت دارد، ترک بودن و آذربایجانی بودن هم مزید برعلت.
براهنی انسانی بی باک و دارای اعتماد به نفس عجیبی بود. هر نظر و اندیشه خود را صریح و بی پروا بیان می
کرد، بدون آنکه تبعات آنرا اندیشه کند.
فراموشی تنها ترس او در زندگی بود، ترسی که سرانجام او را نیز مانند مادرش
در کام خود کشید. برای نویسنده و متفکر
بزرگی مانند او، که خود را برای تدوین کار بزرگی آماده می کرد و در پی چیدن مقدمات
آن بود، توقف در اندیشیدن و نوشتن به معنای مرگی ناگزیر بود. دفاع از حقوق زنان و حقوق ملیت های ستمدیده
ایران، مبارزه با اختناق و سانسور که جامعه ایران را فلج، و به تباهی کشانده،
مشغله اصلی زندگی او بود. عشق او به
موسیقی آذربایجان، و زبان ترکی آذربایجانی، که تسلط بی نظیری بر آن داشت، و خشم و
نفرتی که از غاصبان حقوق مردم خود داشت او را به زندگی وصل می کرد. شنیدن یک قطعه تار، قطعه ای از پیانوی کلاسیک ، و
یا موسیقی موقام آذربایجان می توانست او را به جوش و خروش و حتی رقصی موزون
وادارد.
براهنی، ازبنیانگذاران انجمن قلم آذربایجان جنوبی (ایران) در تبعید،
و تا آخرعمر رئیس افتخاری آن بود. او سختی ها و
ناملایمات، دشمنی ها و کینه توزی ها، و تنگدستی را به جان خرید، و سرفرازانه و
مغرورانه زندگی کرد، و با میراث بزرگی از آثار و آفرینش های خود برای نسل های
آینده، جهان ما را ترک کرد.
نام اش گرامی، یاد اش ابدی و راه اش پر رهرو باد
انجمن قلم آذربایجان جنوبی (ایران) در تبعید
No comments:
Post a Comment