Feb 8, 2016

نقدِ اندیشۀ آقای دکتر عباس جوادی - درموردِ " نوشتار و الفباهای باستان "

ضیاء صدرالاشرافی



اندیشه:
آذربایجان وبیزانس، ترک زبان می‌شوند، توسط عباس جوادی، رادیو فردا، ۱۳۹۴/۰۶/۱۶. درفایل (لینک) زیر:  
جهت داشتن تصویر کامل بهتراست، پیش ازخواندن نقد، اصل نوشتۀ آقای دکترعباس جوادی را از فایل(لینک) فوق مطالعه نمائید.
***
ضیاء صدرالاشرافی:
نقدِ اندیشۀ آقای دکترعباس جوادی، درموردِ " نوشتار و الفباهای باستان "
 در این متن :              
 اصل نوشتۀ آقای دکترعباس جوادی، به خطِ سیاهِ پُر رنگ و با تاکید یعنی (باخطِ زیرین) وخطاهایِ ( تایپی ) ایشان را، به رنگ زرد  و اصلاح آن به رنگ قرمزاست.    نوشته ها وافزوده هایِ من، به خطِ سیاهِ عادی است، و گاه، کلمه ای را با تأکید: ( بدونِ خطِ زیرین ) نوشته ام. بعضی از اسم های خاص و مطالب مهم، با خطی زیرین مشخص شده اند. نقل قول ازسوم شخص، با خطِ  موَرَب یا  ایتالیک سیاه است. 
مقدمه:
 ازیکسو، دفاع ازحیثیتِ فرهنگِ شهرمان تبریز و آذربایجان بطورِ کلی، و ازسویِ دیگر، ادامۀ مقالاتِ آقایِ دکترعباس جوادی، که بیانگرِ ( مُشتَبه شدنِ "اَمر" به خودِ مؤلف، و احتمالِ اِلقایِ آنها بعضی خوانندگانش ) بود، وادارم کرد که این مطالب را بنویسم.                                                                                                                                     
 تأکیدِ چند دوستِ اندیشمند، درلزوم انتشارِ آن نیز، برمطالبِ توضیحیِ آن افزود، هرچند با توجه به ارزش وقت خوانندگان، و تمایل بکوتاه نویسی، باز بسیار سخن ها، ناگفته ماند. چون متنِ نوشتۀ ایشان شامل دوقسمت جداگانه با دوعنوانِ مستقل است، لذا، به نقد آن، در دونوشتۀ جداگانه می پردازم: اول:" نوشتاروالفباهای باستان " / دوم:"سرگذشت زبان‌ها". این مقاله، تنها شامل نقدِ بخشِ (اول) یعنی" نوشتاروالفباهای باستان " است.                                                                
آقای دکترعباسعلی جوادی، یا چنانکه خود می پسندند، دکترعباس جوادی را، هرگز ندیده ام،
باچند تن ازدوستان، از زنده یاد دکترغلامحسینِ ساعدی، پنج ماه مانده به درگذشتِ ناگهانی شان، خواستیم که" الفباءِ" ترکی هم منتشر کنیم. دکترساعدی، از آن استقبال کرد و گفت: " با آقای دکترحسن جوادی، تماس می گیرم وایشان پسرعموی ترکی خوان وترکی نویس آن روزشان، آقای دکترعباسعلی جوادی را معرفی کردند". آقای دکترعباس جوادی مقالۀ مفصل و جالبی به ترکی آذربایجانی فرستادند که محفوظ است، و اگرقصد انتشار آنرا داشته باشند، میتوان کپی آنرا برایشان فرستاد.
من نیز که دانشجوی دکترا بودم، با توصیۀ استادم " پروفسور مارسِل مازوایه "، امکان دسترسی به کتاب ها و نسخه های خطیِ ( کتابخانۀ ملی پاریس ) را داشتم، معرفیِ نسخۀ " اوغوزنامۀ "خطی را برای فصلنامۀ الفباء ترکی، عهده دار شدم، که خیلی موردِ توجه دکترساعدی قرارگرفت. آن" اوغوزنامه " در دربارِعثمانی، برای آشنائی حَرَمِ سلاطینِ عثمانی، به تاریخِ ترکانِ اُغوز، نوشته شده است. ترکانِ اُغوز، شاملِ ترکانِ آذربایجانی، ترکانِ عثمانی، و ترکمن ها، می باشند.                 
بسبب بیماری و مرگِ نابهنگام دوست بی بدیلِ- مان، زنده یاد دکترغلامحسین ساعدی، آن الفباءِ ترکی آذربایجانی، امکان تدوین و انتشار نیافت.                                                                                                                                
باخود می اندیشم که انسان می تواند از کجا به کجا سِیر کند، تا مصداقِ شعرِ پُر محتوا و بسیار زیبایِ ( باز گشتِ عقابِ ) یا " آشتیِ" دکتر فخرالدینِ مزارعی، درجوابِ شعرِ معروفِ " عُقاب " دکتر پرویزِ ناتلِ خانلری گردد. بیت آخر آنرا در دفاع ازآزادی، برابری ( درمعنایِ رفع هرنوع تبعیض اجتماعی قانونی شده )، تقدیم آقای دکترعباس جوادی می کنم. به امید باز -گشت ایشان وامثال ایشان، به دفاع از آزادی و برابری وستیز با هرنوع تبعیض، ازجمله نداشتن نفرت از هرفرهنگِ و هر زبانِ( بخصوص ازفرهنگ و زبانِ مادریِ تحتِ سرکوب مان )، که مترادفِ نزدیکی به دریایِ پُرلطف و گوهرِ مردم است.:                       
                          
قطره دریاست اگربا دریا ست /  ورنه او قطره و، دریا، دریا ست

میتوانید شعرِعقابِ دکترپرویز ناتلِ خانلری را با خطاهای زیاد تایپی درلینک (فایل) زیر بخوانید

و شعرِ" آشتیِ " ( بازگشتِ عقابِ ) دکتر فخرالدینِ مزارعی، را با چند خطایِ معدود در لینک (فایل) زیرملاحظه نمائید

مشتاقان می توانند با ایمیل، متنِ بدونِ خطای هردو شعررا بخواهند


***

سه شنبه ۳ شهریور ۱۳۹۴ تهران ۲۳:۱۰ - ۲۵ اوت ۲۰۱۵
                                                                                                                   اندیشه
نوشتار و الفباهای باستان



سنگ نوشته سه زبانه خشایارشاه درنر زدیکی شهرِ  وان ِ ، ترکیه کنونی، قرن پنجم ق.م

آقای دکترعباس جوادی، صرفنظرازخطاهای تایپی وخطاهای کوچک که ازجمله درزیرنویس فوق وجود دارند، این بی دقتی وخطایِ غیرقابلِ چشم پوشی، ازشما، که مدافع هخامنشی- یان و زبان فارسی، ومدعیِ مطالعۀ ونوشتن، دربارۀ تاریخ ایران هستید، قابلِ پذیرش نیست: خَشایارشا، یا (دراصل پارسی باستان باخطِ الفبائی هجائی: خَشَیارَشا ) است، و نه خشایارشاه.                                                                                                                 
تکرارآن درسراسرمتن، نشان می دهد که خطای تایپی نیست، بلکه برداشتِ نادرستی است، ناشی ازعدم دقت ونداشتن احاطه لازم به تاریخِ توصیفیِ (غیرتحلیلیِ) هخامنشی، البته درحدّ ابتدائی آن: (شناختنِ نام درستِ شخصیت هایِ تاریخی).                    
ظاهراً ایشان، نام خشایار را با شاه جمع کرده اند، بی آنکه بیک متن، و از جمله  ترجمۀ فارسی همین متن، یا هر کتابِ تاریخِ ایرانِ باستان، نظری بِیَندازند، تا ازاین خطایِ فاحش، که بیانگرِ عدمِ دقت، فقدانِ صلاحیت و نداشتن احاطۀ ایشان به این مقوله ازتاریخ است اجتناب نمایند.                                                                                                            
علامت بین المللی واختصاری آن کتیبه عبارت است از: کتیبۀ ( ایکس.و ): که (ایکس) اولِ حرفِ نام خشایارشا درتلفظ یونانی است و ( واو ) اول حرفِ کلمۀ ناحیۀ وان در ترکیۀ مروز و نزدیک مرز آذربایجان غربی ایران است:                  
                                                                                                
 /  خَشَیارَشا (خشایارشا ): تلفظ به خط میخی:   )X  V  کتیبۀ ( ایکس.و ):  خشایارشا  در وان / کتیبۀ: (
 
Greek Ξέρξης [ksérksɛːs ] / Xerxes Ier  /  Xerxès Ier    /

  :  /      x-š-y-a-r-š-a / 

متن آن کتیبه (همانندِ اکثرِکتیبه هایِ هخامنشی)، کپی، و تکرارِ ترجیع بندِ داریوش اول ( تنها شاهنشاهِ فرهنگ دوست هخامنشی) است، به اضافۀ افزودۀ خشایارشا، با این مضمون که: سنگ این لوح را، در زمان داریوش ( پدرخشایارشا )، ساختند و آماده کردند ولی مطلبی درآن، نوشته نشد، و خشایارشا، دستورِ نوشتن آن کتیبه را داد.                                  
                                   
درضمن بهتراست همیشه سه زبانی نوشت وگفت، ونه سه زبانه، تا ابهام، و بارِ اهانت آمیز، نداشته باشد.                       

هر سه شکلِ حکومت سلطنتی، یعنی: ملوک الطوایفی (هرکه شاهی) ها، شاهنشاهی ها (دولتهای فدرال سنتی) و پادشاهی ها (حکومت های متمرکز) درسرزمینِ ایران، از دولتِ سراسریِ ایلام در ( ۲۱۰۰ق.م ): (چهار هزارو صدسال پیش) تا دیکتاتوریِ پهلویِ "پدرو پسر": (١٩٧٩م): (١٣٥٧ش)، همواره سه زبان اداری داشتند، درایران دعوای دینی واعتقادی از قدیم، وجود داشت: آغازش تا جائی که من اطلاع دارم در بخشِ آخرِ  کتیبۀ بیستونِ داریوش اول است. نام بین المللی آن کتیبه وسرآغازِ دعوای دینی، درسرزمین ایران کنونی چنین است: ( د.ب / ستونِ ٥ / بند٢ و٣ وبند ٥ و٦ ). داریوش بسبب آنکه آن خوزی ها (اهالی خوزستان کنونی) " اورَ- مَزَده را برخلاف داریوش نمی پرستیدند"علاوه برکشتنِ رهبرشان بدستِ خود، با آن " کافران " بخواستِ " اور- مزده "، هرطور که میلش بود، رفتارمی کند! سپس کتیبۀ معروف به: "ضدِ دیوِ" پسرش خشایارشا: (ایکس. پِ-هاش: بندِ ٥) است که "پرستش دیوان(خدایانِ دیگر) را ممنوع میکند و خودِ خشایارشا، در معابدِ آنها، "اور- مزده" و"ارت" را با فروتنی نیایش می کند"، تا برسد درعهدِ ساسانی: به مانی و مانوی کُشی(بهرام اول)، وسپس، مسیحی کُشی(شاپوردوم) وگویا مَزدکی کُشی(خسروانوشیروان)، بعد میرسیم به زندیق و دهری کُشیِ عهدِ مهدیِ عباسی، رافضی کُشیِ سلطان محمودغزنوی،"سربداران"- کشیِ امیرتیمورکورگانی، سُنی کشی شاه اسماعیل صفوی، بابی کشیِ عهدِ ناصری، کمونیست کشی دورۀ پهلوی وهمه کُشی خمینی ( ازدین ناباورکُشی، کمونیست کُشی گرفته، تا برسد به سُنی کُشی، مسیحی کُشی، بابی کُشی وبهائی کُشی وحتی شیعه کُشی وازجمله مجاهد کُشی و...)- اما دعوایِ زبان و زبان- کُشی برنامه ریزی شده را، در تاریخ این سرزمین، هرگز نداشتیم، آنرا هم خانوادۀ شرافت وامانت و نجابت وشجاعتِ پهلوی! بر دعوایِ دینیِ تاریخیِ مان مَزید کرده و افزود، تا درایران، بقول معروف، بنیادِ ظلم ،" بدین غایت " رسید.          

این سه زبان اداری، که نوعی تقسیمِ اجتماعیِ کار، و یا تقسیم سه قوۀ اجرائی، با زبان خاصی، برایِ هر یک بودند، بقرارِ زیر هستند:                                                                                                                                             

اول: زبان تحلیلیِ"پارسی باستان":                                                                                                              

دردورۀهخامنشی، زبان قشون وشاه وایل یا قوم غالب واشرافیت بود: داریوش اول آن زبان را " زبان آری یا "( د.ب، ستون٤ بند٢٠ ) می نامد، ولی مستشرقینِ شجره ساز (برای زبان فارسی کنونی) با تَجاهِلُ العارِف: آنرا " زبان پارسی باستان" نامیدند، تا پدر بزرگِ زبانِ فارسیِ دریِ کنونی، و پدرِ زبانِ "پارسیِ میانه"یِ پهلوی ( یا بقولِ درست تر فردوسی: زبانِ پهلوانی ) قلمداد کنند.                                                                                                                          
 اگر پهلوانی ندانی زبان / به تازی، تو اروند را، دجله خوان / / دگر منزل، آن شاهِ آزاد مَرد / لبِ دجله و شهرِ بغداد کرد    
این ابیات شاهنامه در"رفتن فریدون به جنگ ضحاک" سروده شده، طبعاً، در آن عصرِ اسطوره ای: (ماقبل تاریخ باستان) هنوز شهرِ بغداد، همچون " دارالاسلام" وجود نداشت. تاریخ تأسیس بغداد (٧٦٢م=١٤١ه.ش) است، که بخواست منصورِ عباسی، ایجاد شد، منصور ازسال (١٣٦ تا١٥٨ ه.ق: ۷۵۴ تا ٧٧٥ م) خلافت وحکومت کرد.                                      
زبانِ پارسیِ میانه نیز، علاوه برنام درست، ازنظرِ زمانی، که در میانۀ عصرِ باستان ( ازایلام تا انقراض هخامنشی:٢٨٥٠ ق.م تا ٣٣٠ ق.م) و آغازِعصرِ بعدازاسلامِ ایران است. عصرِ میانه: ازاسکندر کبیر، تا انقراضِ ساسانیان را، دربَر میگیرد: (٣٣٠ ق.م تا ٦٤٢ م). اما زبانِ پارسیِ میانه، اِلقاء کنندۀ این شُبهۀ نادرست، و ادعایِ بی سند و مدرک نیز هست که: زبان پارسی میانه، نتیجۀ تحول زبان پارسی باستان، درکشورکنونی ایران است، نه، نتیجۀ هجوم وسپس مهاجرت ایلات پَرن به سرکردگیِ اشک اول، در دورانِ حکومتِ جانشینانِ سلوکوس (سردارمقدونی). صرفنظر از نظریات مخالف، بنا به مشهور، ایلات پَرن، برهبری اشکانیان، از ترکمستان کنونی ( حد اکثر از ٢٨٢ ق.م ) ببعد، به گرگان، و بتدریج ( تا ١٤١ ق.م ) یعنی فتح شهر سلوکیه (در نزدیکی تیسفون وبغداد کنونی) به سراسرِ ایران کنونی آمدند.                                             
 مدعیان وجاعلان، بی توجه به الزاماتِ منطقی، عقلی وعلمی، درضمن، چنین قلمداد می کنند که گویا زبان پارسی میانه، در تحول خود، در بعد ازاسلام نیز، زبانِ فارسیِ دریِ کنونی را بوجود آورده است. در حالیکه هجوم، و سپس مهاجرتِ ایلاتِ "پَرن"، منجربه ایجادِ زبانهایِ تحلیلیِ (هندوایرانی) درشمال ومرکز ایران گردید، ونه زبان پارسی باستان (که زبان جنوب ایران بود). زبانِ فارسیِ دریِ کنونی، زبانِ شمالِ شرقیِ افغانستان، بخشی از آسیای مرکزی تا تاجیکستان چین است. زبان فارسی دری، زبانِ مهاجرِ دیوانی وادبی به ایران کنونی است، وخاستگاه آن: تاجیکستانِ چین، جمهوریِ تاجیکستان کنونی، بخشی ازآسیای مرکزی( قسمتی ازازبکستان کنونی ) و بخصوص شمالِ شرقیِ افغانستان است، چرا که برخلاف افغانستان، ایلِ کوچروِ فارسی زبان، درسرزمین کنونی ایران نداشته و نداریم. اگر ازهرشهرِ درایران، که مرکزِ اداری شده و فارسی زبان، گشته است، خارج شویم  با زبان هایِ یادگار مهاجرتِ دورۀ سلوکی- اشکانی، وگاه، هخامنشی روبرو می شویم: زبان گَزِ(جَزِ) پایداری دراصفهان، زبانِ روستایِ چیمه دراطرافِ کاشان، زبان میگونی (که لهجه ای اززبان گیلکی است) دراطراف تهران، زبانهای قدیمی: سنگسری، شهمیرزادی وسمنانی و...، ضمن آنکه بعضی اشعارمحلی، از شیرازی، دشتستانی و مشهدیِ آمیخته بفارسی باقی مانده است که، بیانگرِ وجودِ زبانهایِ قبل از فارسی گشتن آنها است: دوبیتی های فارسی شدۀ بابا طاهر، دراصل به زبانِ لَکی است، همچنین دوبیتی های فائز به زبان دشتستانی است، فهلویاتِ شیرازیِ سعدی و نیز شعر مثلثاتِ او، که بیت اول به عربی، بیت دوم بفارسی وبیت سوم به زبانِ فهلویِ شیرازی که ( بقول دکتر خانلری: در کتاب زبانشناسی و زبان فارسی .ص:١٤٦: فهلویات، به زبانِ مادریِ سعدی ) است. ( تک تکِ زبانهایِ مختلفِ موجود درایران را بغیرازعربی، فارسی وترکی، درانتساب به محلشان فهلوی مینامیدند- که مُعَرَبِ پهلوی- است وازهمۀ آنها به فهلویات یاد میشد. آنها زبانهای مختلفی بودند.)، همچنین غزل مُلُمَعِ عربی، فارسی و فهلوی حافظ، با مَطلع عربی: ( سَبَت سَلمی بِصُدغَیها فُؤادی ) قابلِ ذکراست. برخلافِ زبانِ پهلوی و زبانِ فارسیِ دری، زبانِ محلیِ باصطلاح فهلویِ شیرازی که بعد از اسلام جزو فهلویات شمرده شده، منطقاً این زبان را، میتوان همچون تحول یافتۀ زبان پارسی باستان پذیرفت. امروزه تحتِ سلطۀ تدریجیِ زبانِ فارسی، از بین رفته، ومانندِزبانِ مشهدی، اصوات ولغات و لهجه ای ازمیراث آن باقی مانده است.                                                                                                         
بینِ فارسیِ دریِ کنونی، که زبان شرق افغانستان(بلخ) وجمهوری تاجیکستان و تاجیکستانِ چین است، واولین نمودِ نوشتاری آن به اواسطِ قرنِ چهارم هجری(٣٤٠) / اواخرهزارۀ اولِ میلادی(٩٦٢م)/ میرسد، با زبان هخامنشیان، که بسبب مهاجرت از "استپ" های روسیه، با زبان اسلاوی قدیم همریشه است:( مذکر، مؤنث و خنثی دارد، وضمیرها هم، مثل فعل، و همراه آن صرف می شوند)، که درقرنِ چهارم قبل از میلاد (٣٣٠ ق.م) بوسیلۀ اسکندرِکبیر (مقدونی) منقرض شدند. چون ایلاتِ دهگانۀ پارسی، دراستان فارس و بخشی ازخوزستان کنونی ایران ساکن بودند، تقریباً دو هزار کیلومتر، فاصلۀ جغرافیائی و حدود هزاروسیصدسال انقطاع وعدم ارتباط زمانی، بین پارسی باستان، و کتابت و پیدایشِ تاریخیِ فارسیِ دری، وجود دارد، بنا به ایجابِ علم، عقل ومنطق، زبانِ فارسیِ دری، بدلیلِ اختلافِ مکانی، و فاصلۀ زیادِ زمانی، نمیتواند ناشی از، پارسی باستان باشد، برعکس فارسی دری، با زبانِ سانسکریت درهند، بدلیل نزدیکیِ جغرافیائی می تواند، قرابت داشته باشد (مقایسۀ لغاتِ خانواده، شمارشِ اعدادو..)، واینکه مولانا، آنرا اغلب "زبان هندی" یا "هندو" مینامد، و باز بنا بهمین دو دلیلِ جغرافیائی(مکانی) وزمانی ونیز زبانشناسیِ تطبیقی، زبان پهلوانی یا پهلوی نیز نه با پارسی باستان، ارتباط فرزندی- (پدری یا مادری) میتواند داشته باشد ونه با فارسی دری کنونی، رابطۀ موروثی داشته است، یعنی این سه زبان، بدلیل اختلافِ مکانی و زمانی، بنا به منطقِ علمی، والزام عقلی، ازهمدیگر، جدا نشده اند و بنابراین نتیجۀ تحولِ تاریخیِ همدیگر نبوده اند. هر چند درطولِ تاریخِ دور و درازِ سرزمینِ ایرانِ کنونی، به نوبت، دربخشهائی ازآن، درکنارِ زبانهای قبلی وجود داشتند.                                                                                                                          
- وارد شدن و یا وارد کردن لغات، از زبانی به زبانِ دیگر، یک پدیده، یا یک قضیه است.                                           
- تحول تاریخی زبان دریک مکان جغرافیائی یک موضوع دیگراست.                                                                   
- نقل وانتقالِ جغرافیائی یک زبان بصورتِ مهاجرتِ ایلی، یا مهاجرت ادبی، دینی و فلسفی، یا علمی آن هم، مسئلۀ دیگری می باشد.                                                                                                                                                
فرزند ویا نوۀ پارسی باستان را، می توان درزبان فهلویات شیرازی ( سعدی وحافظ ) ولهجۀ شیرازی پی گرفت، وفرزندانِ زبانِ پارتی یا پهلوی(اشکانی) را درزبانهای مازندرانی، گیلانی، تالشی، لری، بخشی از بلوچی و... می توان جستجو کرد، همچنانکه زبانِ تحلیلیِ ماد، را درکُردیِ ( کرمانجی، اورامانی و سورانی و...) می توان یافت. هرچند، از زبانِ مادها، هیچ نوشته ای باقی نمانده، و اظهار نظرها، اعتبارِعلمیِ چندانی نمیتوانند داشته باشند. بحث علمی، درتعیینِ زبانهایِ مادرِ هریک از زبانها و لهجه هایِ زنده، و یا مردۀ موجود در ایرانِ کنونی، نیازمندِ یک بررسیِ زبان شناسیِ تطبیقیِ دقیق و طولانی، وطبعاً بدور از ایدئولوژی رسمی و پیشداوری هایِ "حکیم  فرموده" بایستی باشد.                                                     

دوم: زبانِ التصاقی یا پیوندی (پسوندی) ایلامی:

ایلامی ها پس ازابداع خط نیمه تصویریِ ایلامی مُقدّم، خط ساده ترِ میحی سومری را، که بصورتِ خط اندیشه نگاری (ایدئوگرام) بود، برای نوشتن زبان پیوندی خود، پذیرفته و استادانِ نحوِ زبان ایلامی، آن خط را، با زبانِ خود سازگارکردند.  زبانِ ایلامی، زبانِ نهادِ اداره و دولت، در دورۀ هخامنشی بوده است: در دورۀ استقلالِ ایلام، زبان ایلامی، زبانِ قوم غالب، قشون وشاهان، در دو هزار ودویست وده سال سلطنت طولانی ایلام بود: از تشکیلِ دولت- شهرهایِ ایلامی در(٢٨٥٠ق.م) تا انقراض آن در(٦٤٠ ق.م). تمام سی هزار لوحۀ داریوش اول در گنجینۀ هخامنشی، همه به  زبان ایلامی است، ولی از بقیۀ پادشاهان هخامنشی، هیچ لوحۀ گلیِ اداری موجود نیست. این بیانگرِ آنست که، جز داریوشِ اول، بقیۀ شاهانِ هخامنشی، اهلِ حساب و کتاب، سند و مدرک، و ثبت وضبط  نبودند، و تنها به نویسانیدنِ چندکتیبۀ سنگی، همچون نمودِ قدرتِ خود، اکتفا میکردند، داریوش سوم، آخرین شاهنشاه هخامنشی، به نوشتن آن یک کتیبه هم، (بقول مستشرقین به زبان پارسی باستان) نپرداخت. درمورد کتیبه های ایلامی هخامنشی نگاه کنید به:                                                                                 
- پرفسور"هایدِ ماری کُخ"، اززبان داریوش، ترجمۀ دکترپرویزِ رجبی، و یراستاریِ ناصرِ پور پیرار-١٣٨٠، نشرِکارنگ، Heidemarie Koch تهران:

- دربارۀ التصاقی یا پیوندی (پسوندی) بودنِ زبانِ ایلامی، رجوع کنید به:                                                                
           Francois Grillot-Susini 1987
Elements de Gramair Elamite.Editions Recherche Sur Le Civilisation, Paris. Page 64 -65 
و دربارۀ کتیبه های هخامنشی بنگرید به:                                                                                                        
- رَلف نارمن شارپ، فرمانهای شاهنشاهان هخامنشی: ( تاریخ شاهنشاهی٢٥٣٥: ١٣٥٥ه.ش)، تألیف در١٣٤٦،             
چاپِ شورایِ مرکزیِ جشنهایِ شاهنشاهی(ص:١٤١تا ١٤٣) کتیبۀ اردشیرسوم هخامنشی بخطِ میخیِ الفبائی- هجائی که به.   ).                                                                                        A3 Pa زبان پارسی باستان درتخت جمشید است: (

سوم: زبانِ تصریفیِ یا قالبیِ(سامیِ) بابلی:

زبانِ تجارت، سیاست، علم و بین المللی آن زمان بود. با خطِ میخی، و بصورتِ اندیشه نگاری (ایدئوگرام) نوشته میشد. خطِ چینیِ کنونی، نمونۀ زنده ای از خطِ  اندیشه نگاری است، که طبعاً با خطِ الفبائی- هجائیِ " فینقی- آرامی" از اساس متفاوت است، همچنانکه  خط ِاندیشه نگاریِ بعدیِ سومری- اککدی، با خطِ تصویر نگاری (پیکتوگرام) سومر و یا مصری، تفاوت اساسی دارد.
اما ترتیب تاریخی این سه زبان درسرزمین ایران بقرار زیراست:
 اول: زبان پیوندی یا التصاقی ایلامی.
 دوم: زبانِ تصریفیِ یا قالبی (سامی) اککدی و بابلی، و
سوم: زبان تحلیلی هخامنشی (پارسی باستان) است که در پایان عصر باستان قراردارد
.
بعد ازاسلام هم:
اول: زبانِ پیوندی یا التصاقیِ ترکی (اوغوز: سلجوقی)، زبانِ نهادِ جنگ و دفاع یعنی زبان شاه واشرافیت بود.                
دوم: زبانِ تحلیلیِ فارسی، زبان نهادِ اداره و دولت، و شاعرانِ مداح و عارفان ( در پیروی از شعرِ عروضیِ عربی، و در  همراهی و همیاری متقابل با ترکی ).                                                                                                             
سوم: زبان تصریفیِ(قالبی) عربی، زبان: دین، کلام، وسپس فلسفه، علم وتجارت و بین المللی آنزمان بود.                      

 انتخاب این کتیبه، از میانِ تمام کتیبه هایِ خشایارشا بسیارجالب است، ناسیونالیست های افراطی ما، می توانند به استنادِ آن، مدعیِ ضمیمه کردن حداقل بخش شرقی آسیای صغیر (آنادولی ترکیه) به ایران باشند! تا هرجا که بقول داریوش اول" نیزۀ پارسی رفته است" سهم ایران است! آقای دکترچنگیز پهلوان، حدّ و مرزِ آن ایران خیالی را، در" فصلنامۀ گفتگو، شمارۀ ٣، فروردینِ ١٣٧٣، صفحاتِ: ٣٧و ٣٨" دررؤیایِ سُکرآورِ خویش چنین بیان می کند: "از درونِ چین می آید، کشمیر و فلات پامیر را دربر می گیرد، به آسیایِ مرکزی کنونی می رسد، کشورهای این حوزه را، به انضمام افغانستان و پاکستان شامل می شود، ایران فعلی را درخودجای می دهد،از اقیانوس هند و دریای عمان و خلیج فارس ونواحیِ ساحلیِ آن، درهردوسو،خود را میرساند به قفقاز، تا دریای سیاه و مدیترانه ." ( نقل از تریبون شمارۀ ٦ سوئد، مقالۀ  واژه  و زبان در فارسی، از: الف تربیت، حواشی ضیاء صدرالاشرافی، صفحه:٥٣٦ ).                                                                   
به نوشتۀ " کلیله و دِمنه " : تا کور شوَد، هرآنکه نتواند دید.                                                                                 
اما " تالیِ فاسدِ " آن اینست که: سند و دستاویز، بدستِ مدعیانِ وطرفداران سایرِجهانگشایان می دهد: از مقدونیان، رومی ها، اعراب، ترکان، مغولها تا دیگران، بخصوص انگلستان و روسیه و...بنظرمی رسد درموردِ ایران کنونی ما: بهتر است توسعه طلبانِ آرمانگرا و خیال پرداز، قاچ زین را بچسبند، سواری  پیشکِش شان: ایران کنونی را با آزادی کُشی و تبعیض دینی- زبانی و نژادپرستی آریائی متلاشی نکنید، ایجادِ ایران بزرگِ آقایِ چنگیز پهلوان را نخواستیم.                             
 
۱۳۹۴/۰۶/۰۲
نقلِ مطلب: گذارازفرهنگی بدون نوشتار به فرهنگی با نوشتار معمولا ازطرف مورخین بعنوان پایان «ماقبل تاریخ» ( پیشا تاریخ ) وآغاز « تاریخ مستند » ویامکتوب شمرده می ‌شود. درعین حال خط، نوشتاروآثارمکتوب چه بصورت هیروگلیف واندیشه نگار (ایدئوگرام) ویا بخصوص خط والفباء پیوسته یکی ازمعیار‌های اصلی سنجش تمدن یک سرزمین و یا گروه اجتماعی بوده است.                                                                                                                                  
تقریبا ۳۵۰۰ سال قبل (نیمه دوم هزاره دوم قبل ازمیلاد) وقتی اقوام ایرانی ( اززیرشاخه «هند و ایرانی»‌ها و شاخه «هند و اروپایی»‌ها) ازآسیای میانه وشمال دریای خزربه فلات ایران کنونی سرازیرشدند،                                                 
نقدِ مطلب: دروغ شاخ دار یعنی همین: بنا به اسنادِ آسوری: ده ایل معروف به پارس که هِرودوت از آنها نام برده، و دراتحادِ قبایل، بوسیلۀ کوروش کبیر(دوم) در(٥٥٨ یا٥٥٩ ق.م)، شش عددشان دِه نشین، وچهار تایِ آنها هنوزکوچروی می کردند، آنهاهمگی درسالِ (٨٤٣ ق.م) یعنی هزارۀ اول قبل ازمیلاد، بصورت قبایل کوچرو، ازاستپ های روسیه یا اکراین، و از طریقِ جمهوریِ آذربایجان، به آذربایجانِ شرقیِ کنونیِ ما، که تحت سلطۀ امپراتوری آشور بود :(سلمانصر سوم)، رسیدند، وسپس، تا قلمروِ دولتِ ایلام، ناحیۀ پارسه ( بقول داریوش پارسا )یِ ایلامی: دراستان فارس کنونی، پیش رفتند وتحت حکومت ایلام، ساکن آنجا شده وجمعاً، درنسبت، بنام ایلامی آنجا، پارس و پارسی نامیده شدند. پارس بمعنی کناره (دریا) ومرز وحاشیۀ یک کشوراست. داریوش درکتیبه اش درمصر، در اشاره به خلیج فارس کنونی در نسبت به نام ساحلش   "پارسه" ازآن: " دریائی که به پارس می رود " یا  " تا دریائی که از پارسا می رود" یاد می کند: (د. زِد- سی/ بند 3):       D.Zc
چهار ایل ازشش ایل مادهم، هفت سال بعد، در( ٨٣٦ ق.م ) از همان مسیر و در زمان لشکرکشی های پی درپی ( سلمانصر سوم )، به ناحیۀ همدان (آمادانا: سرزمین میانه) آمده، با دوایلِ پیوندی (التصاقی) زبانِ- بودی اوی ها ومُغ ها- کنفدراسیون ایلاتِ ماد را تشکیل دادند. چون پارتها در ترکمنستانِ کنونی ساکن شدند واز قلمروِ آسور، دور بودند، از تاریخ مهاجرت آنها، تاریخِ نوشتاری، اطلاعی ندارد، زیرا ایلِ کوچرو، درعهدِ سنت ( قبل ازعهدِ صنعت )، نمی توانست خط و کتابت داشته باشد، چرا که نیازی به آن نداشت.                                                                                                         
لطف کنید، سند ویا اسنادتان را، راجع به سه هزارو پانصد ساله بودن (١٥٠٠ ق.م) مهاجرت این بقول شما " اقوام ایرانی" موردِ ادعایتان، ضمنِ برشُمردنِ نام کلی و اسم مشخصِ آن قبایل  یا آن " اقوام ایرانی" ذکر بفرمائید.                           
آیا نامیدن زبان ها بجای گروه بندی زبانی:( پیوندی، تحلیلی، تصریفی )، با نام جغرافیایِ سیاسی، چون ( از زیرشاخه «هند وایرانی»‌ها وشاخه «هند واروپایی»‌ها ) یا با نام اسطوره ای(سامی)، کاری درست، منطقی وعلمی است؟ شما نیز پارسی باستان را، نه زبان تحلیلی، که با نام جغرافیای سیاسی( زیرشاخه «هندوایرانی»‌ها وشاخه «هندواروپایی»‌ ها) نامیده اید. نامگذاری زبانها، منطقاً وبنا به ضرورتِ علمی، بایستی، برخصوصیات زبانشناسانه، گرامری وبیشتر نحویِ آنها باشد ونه بنام نارسا و" بو دارِ"جغرافیایِ سیاسیِ: هندواروپائی، هند وژرمنی، هند وایرانی، و چرا نه هند وامریکائی: ( می  بینید واردِ دعوایِ مدعیان، خواهید شد!) همچنین است، نام گذاری نادرستِ: اُرال وآلتائیک ویا نامگذاری دینی- اسطوره ای: بجای زبانهای تصریفی (قالبی)، آنها را زبانهای سامی(در نسبت به سام پسر نوح اسطوره ای) می نامند!، مستشرقین متکی بکتاب مقدسشان (تورات)، درکتیبه های سه زبانیِ هخامنشی، مدتها دنبال زبانِ حامی و یافَثی هم می گشتند!.                    
 دراین فلات بومیان وقبایل تاحدِ زیاد جدا ودورازهمدیگرزندگی میکردند. ازفرهنگ وزبان آن‌ها اطلاعاتی باقى نمانده است
شما ازیکسو، آن باصطلاح "بومیانِ" صاحب تمدنها و دولت های مقتدر را باپیگمن های افریقا و بومیان استرالیا، و ازسوی دیگر، سه ایل کوچرو- پارس، ماد وپارت- را، با استعمارگرانِ متمدنِ انگلیسی درهند، عوضی گرفته اید. تمدن ایلامی هایِ پیوندی(التصاقی) زبان درسرزمین ایران کنونی، بوسیلۀ تمدنِ شهرِ اوروک که نخستین کاشف خط در(٣٢٠٠ ق.م) و متعلق به تمدن سومریانِ پیوندی زبان هستند: (بنیاد گذارِاولین تمدن بشری در کشور کنونی عراق )، در (٣٠٠٠ ق.م) پایه گذاری شده است، و بنظر میرسد دومین تمدن بشری، بعد ازسومراست، اما چون ایلامی ها، پیوندی زبان ( نظیر ترکی کنونی ) بودند و نه تحلیلی زبان، یعنی بقول شما هندو اروپائی زبان(نظیر فارسی کنونی) وبقول قلم به مزدان نژاد پرست (هیتلری دردورۀ رضاشاه) ومزدوران مجیزگوی آریامهری(خورشید نژادآریا) آریائی زبان وآریائی نژاد نبودند، بنابراین، ازتمدن و زبانِ ایلامی ها، نظیرقوتی ها، کاسی ها، لولوبی ها ومانناها درتاریخ ایدئولوژیک، جانب دارانه و نژادپرستانۀ کشورمان ایران، طبعاً اسمی برده نشده ونمی شود نگاه کنید به:                                                                                         
  پی یر- اَمی- یه ( پییر اَمیه ): کتاب شش صد صفحه ای ایلام بفرانسه، ترجمه خلاصۀ آن بفارسی توسط خانم شیرین بیانی، ( که اصلاً کافی به مقصود نیست).                                                                                                               
Pierre Amiet , “ Elam” , Éditeur
Archée, 1966
 بقول درست فلاسفۀ مسلمان:" عدم وجدان، دلیل عدم وجود نیست "، اینکه شما از فرهنگ و زبان وتمدن درخشان آن "بومیان" اطلاعی ندارید، دلیل عدم وجود آنها درتاریخ این کشورنمی شود: تصور و تصویر نادرست شما، از آن تمدن های درخشان و قدرتهای سیاسی، در معیارِ زمان شان، از آنجا آشکار است که، شما آنها را باواژهای تحقیر آمیزی چون "بومیان"و"قبایل" می نامید، و مدعی هستید که "تاحدِ زیاد جدا ودور ازهمدیگرزندگی میکردند" این تعبیر خطای شما از آنها، بومیان جنگل های آمازون را در ذهن خواننده تداعی می کند! درحالیکه بعدازچند سطر، درمورد تنها تمدن ایلامی، که یکی ازهمان " بومیان" و"قبایل" است، به قلم فرسائی پرداخته اید.                                                                       
 ایجاد دولت های مقتدر و مداوم، علاوه برآثار و فرآورده هایِ تمدنی، نشانۀ پیشرفت درسازماندهی اجتماعی، و وجود نظم قانونی، در معیارهای عصرِ سنت است. این موضوع در مورد هرشش تمدن، صادق است که شما تنها به یکی ازآنها یعنی ایلام اشاره دارید، درحالی که ازمادها که دربارۀ آنهاهم قلمفرسائی می کنید، بسبب عمرِ اندکِ (شصت وچهارسالۀ) حکومت مستقل شان آثارِتمدنی قابلِ توجهی دردست نیست. چون خوشبختانه تاریخ زباله دانی ندارد، به اطلاعتان می رساند که: در کنارِتمدنِ درخشان ایلامی، که دامنه اش: ازاستانِ خوزستان، تاجیرفت وکاشان گسترده بود، ازشمالِ خوزستان تا آذربایجان: دولت های مقتدر و تمدن های کاسی در(لرستان)، لولوبی در(کردستان)، ماننا در(جنوب آذربایجان غربی)، اورارتو در(شمال آذربایجان غربی) و قوتی(گوتی) در(آذربایجان شرقی) وجود داشتند.                                                         
 یک- ایلامی ها ( با دوهزارودویست سال سلطنت: از٢٨٥٠تا٦٤٠ ق.م )، قرار داشتند.
 دو- درلرستان کاسی ها ( که تنها پانصدسال بربابل، حکومت کردند ونام شاهان آنها، درروزشماری بابلی، ثبت شده است که بیش از دو برابرِ عمرِ دویست وبیست سالۀ هخامنشی است ). در موزۀ لوور، بخش مس و مفرغ "کاسی ها" در لرستان بنام "برُنزِ لرستان" یکی از جالب توجه ترین نمودهای تمدن در آن بخش ازسرزمین ایران است.                                 
سه- لولوبی ها درکردستان ( درسرِپُلِ زُهابِ کرمانشاه، کتیبۀ آنوبانی نی که الهام گرفته ازکتیبۀ نارام سین- سلسلۀ سوم اور- و الهام بخشِ کتیبۀ بیستونِ داریوش است، تصویر مشابه دیگری از تارلونی پادشاهِ دیگرِ لولوبی درشیخ- خانِ عراق، وجود دارد وجنگهای مداوم لولوبی ها با آشور، از هزارۀ دوم پیش ازمیلاد یعنی نبوکد نازاراول در(١١٢٠ق.م) شروع و تا زمان آسورنصیرپال ادامه مییابد ودر(٦٦٩ق.م) یعنی بعدازچهارصدوپنجاه ویکسال منقرض میشود (عمرواقعی سلسلۀ هخامنشیان از انقراض ماد بدست کوروش کبیر تاحملۀ اسکندرکبیر، چنانکه اشاره شد، دویست وبیست سال بود: از٥٥٠ تا ٣٣٠ ق.م)، و از اواخر درهزارۀ دوم قبل از میلاد، حکومت ماننا ها در جنوب آذربایجان غربی تشکیل می شود.                             
چهار- مانناها  درجنوبِ دریاچۀ اورمیه: که اولین شورش علیه پادشاهان درایران بنام آنها ثبت شده است. تمدن معروف به تپۀ حسنلو و جام زرین معروف (که شاهکار ریخته گری است) که زینت بخشِ موزۀ لور، دربخش تمدنهای موجود در سر-زمین ایران است، به ماننا ها تعلق دارد.
پنج- اورارتوها درآذربایجان غربی و بخشی ازآنادُلو (آناتولی) و درآنسوی ارس( نخجوان و ارمنستان و گرجستان کنونی )، با حکومتی نهصدساله در مقابل آشورها، پایداری کردند. تمدن اورارتو نیز به تمدن هایِ عصرِ بعد از مفرغ، یعنی  به تمدن عصرِ آهن تعلق دارد.
 شش- قوتی(گوتی) ها، درآذربایجان شرقی حکومت می کردند. قوتی ها نود ویکسال بر بابل ( از ٢٢٠٠ تا ٢١٠٩ ق.م )، پیش ازکاسی ها و ایلامی ها و درنهایت پارسها، حکومت کردند، نام بیست پادشاه آنها که از پانزده سال، تا یکسال سلطنت کرده اند، بنا به روزشمارِبابلی، در دست است، نام قوتی ها، در(٥٣٩ ق.م) و در ترجمۀ دکتر عبدالمجید ارفعی بنام "منشورِ کوروشِ بزرگ" هم آمده است، که بنابه توضیح ایشان، در(شمارۀ١٧)، استوانۀ (٤٥سطری) کوروش کبیر: فاتحان اصلی بابل، همچون بخشی از لشکرِ کوروشِ کبیر، همین قوتی ها بودند.                                                                        
لطفاً به کتابهای دستی و قابل دسترَسِ: رُمان گریشمن: "ایران ازآغاز تا اسلام" ترجمۀ دکترمحمد معین، بخصوص نقشۀ (٢٠) آن، و نیز کتابِ تاریخ ایرانِ باستانِ حسن پیرنیا جلداول، وهمچنین ایرج اسکندری، کتابِ "درتاریکی هزاره ها" درزبان فارسی، و اگر زبان فرانسه می دانید به کتابِ مرجعِ" ایران آنتیک:(ایران باستان)" و یا "پرس آنتیک: (پارس باستان) " اثرِ کلمان هوارِ فرانسوی، و به تاریخ ایرانِ سرپرسی ساکس- به انگلیسی ویا به ترجمۀ فارسی- و...رجوع نمائید تا دریابید که بقول شما آن "بومیان"، پراکنده نبوده و درهمسایگی هم قرار داشتند: بنوشتۀ "رُمان گریشمن" زبان همگی شان همانندِ ایلامی پیوندی بوده است(همان صفحۀ ٣٨). طبعاً مدافعینِ تبعیضِ نژادی و زبانی در ایران، بنام دروغینِ ناسیونالیسم ایرانی، جهت دفاع ازنظریۀ نادرست وضد بشری خود، و ترس ازدرهم شکستنِ ان، مجبور به سانسورِتمام این تمدنها و حکومت های پیش ازماد وهخامنشی درایران شدند، بنحوی که یک ایرانی عادی، نام یک پادشاه ویک شهبانویِ آنها را نمی شناسد، چه رسد به شناخت تمدن وتاریخ آنها. نتیجه آنستکه حضرتعالی مردمان متمدن وتمدن سازِاین کشور را "بومیان" می نامید، و برعکس دوقوم مهاجر، وکوچروِ- ماد وپارس- را که آخرین مهاجرانِ ایلی، درعصر باستان درهزارۀ اول پیش از میلاد به این کشور، از استپ های روسیه و اُکراین بودند، سازندگان تمدن این سرزمین جلوه می دهید، و همچون مدعیان- در تعبیری که حافظ وسعدی ازآن دارند- آن دوقوم کوچرو و فاقد تمدن، درموقع ورود به این کشور را، درعالم خیال در٣٥٠٠ سال پیش، همچون صاحبان اصلی به سرزمین کنونی ایران می آوردید. اما، دیگر نمیتوان، درعصر انقلاب اطلاعات (دیژیتال انفورماتیک) دنیا را، شهرِ جاهلان فرض کرده و با تاریخ، کاری کرد که ایدئولژی ها می کنند:           
١- بخش مزاحم تاریخ راحذف کرد که شاملِ تمام تمدنهای پیش از ماد و پارس می باشد. یعنی به سیاق تاریخ نویسی استعماری وبه پیروی ازآن، تاریخ نویسی دورۀ پهلوی، و بخصوص آریا مهری، که درجمهوری اسلامی ایران هم، با شِدَّتِ وضعف؛ درموارد مختلف، همچنان ادامه دارد ( آن شش تمدن که مورد غضب قرارگرفتند!  برحسب قدمت، عبارتند از: ایلامی، قوتی، کاسی، لولوبی، ماننا و اورارتو ).                                                                                              
٢- بخشی را درزیرِنورافکن، قرارداده و برجسته کرد: (هخامنشی، ساسانی، صفویه و پهلوی و حالا جمهوری اسلامی).
٣- بخش غیرقابل حذف ومزاحم را درسایه قرارداد و باحقارتِ خود، تحقیرش نمود:( ازغزنوی وسلجوقی تا قاجاریه ). چنین معاملۀ ایدئولوژیک با تاریخ، یاد آورِ جملۀ برتولد برشت، در دفاعِ آگاهانه ازدروغ، وکِتمان یا انکارِحقایقِ آشکار، آنهم درعصراطلاعات(انفورماتیک) است. برشت بدرستی میگوید:"...آنکس که حقیقت رامیداند وآنرادروغ مینامد، تبهکاراست".
این بومیان « ما قبل ایرانی »
بازهم شما وسطِ دعوا، نرخ تعیین کردید: مادها و پارسها، اسم مشخصی دارند وهیچ رابطه ای با قوم و یا اقوامِ اسطوره ای " ایر" مدعیان نژادپرست ندارند. شما ازکدام یک صحبت می کنید؟  قوم وتباریا ایلِ"ایر" وبقول نادرست وبی معنی نازیهایِ هیتلری:" نژاد ایرانی آریائی" را تاریخ ایران ودنیا نمی شناسد:( نه وجودِ متکی به سندِ قابل بررسی، نه مکانِ جغرافیائیِ مشخص، نه زمان تاریخیِ معین آن "ایر"ها یا بقول شما « ایرانی » ها، درتاریخ این سرزمین و نه هیچ جای دیگر معلوم است، و نه این مقایسه، بین آن "بومیان صاحب تمدن" واقعی، و آن اقوام یا قوم اسطوره ای درست است. قوم و یا اقوامِ اسطوره ای" ایر"، درست مثلِ آدم، شیث، قابیل؛ سام وحام و یافَثِ تورات، و کیومرث، سلم، تور و ایرج شاهنامۀ فردوسی است. قوم " ایرِ" موردِ ادعای شما و سایرِ مدعیان، چون اسطوره ای است، بنا براین: نه زمانِ معیّنِ تاریخی، و نه مکانِ جغرافیائی مشخص دارد: ظاهراً شما آقای دکترعباس جوادی، فرقی بین شخصیتهای تاریخی، از پارسها تا ایلامیها، و عنوانهایِ اساطیری، مانند ایرها قائل نیستید، یاعمداً آنها راخلط وقاطی می کنید! احتمالاً منظورتان از( اقوام ایرانی ) مورد ادعا، دوقوم پارس وماد است که مرکب از طوایف کوچرو بودند. چنانکه اشاره شد، به ترتیب، درقرن نهم قبل از میلاد ازطریق جمهوری آذربایجان، به آذربایجان شرقی درایران، آمده وبه استان فارس وهمدان رفتند، ضمن کوچروی، به روستا نشینی رسیده وساکن شدند، پیشکسوت آن "بومیان" ایلامی ها بودند که همین رَوند ایل کوچروی، ده نشینی و شهرنشینی را درسرزمینی که امروز"ایران" می نامیم، همچون الگوئی بنیاد نهادند. سومریان، آنها را ایلامی نامیدند، که در زبان سومری بمعنی (ساکنان) کشورکوهستانی است. آنها خود وکشورشان را "هلتمتو" یا "هلتمتی"می نامیدند: بمعنی "سرزمینِ خدائی".
 فلات ایران نیزهمانند اقوام تازه وارد آریایی
باز، مصادره به مطلوب وطی کردن نرخ دروسط دعوا: برادری را ثابت نکرده، ادعای ارث که نه، تصرف عدوانیِ کلِ "ما تَرَک" را دارید: این کشور، اززمان سلطان یعقوب آق قویونلودردهۀ آخرقرن پانزدهم میلادی، ایران نامیده شده است و نه پیش ازآن، اگرازاسناد و مکاتبات دولتی باهمسایگان، سندی دارید ارائه کنید، امید وارم به سخنان شاعران استناد نجوئید).
 وهمچنین مردم اکثراروپا، آسیای میانه وغربی که بصورت قبیله ‌ای و گروهی- قومی زندگی می‌کردند، هنوزصاحب خط و الفبای منسجم خود نبودند.                                                                                                                          
این جمله ادعای باطلی است: درزمانِ ورودِ قبایل وایلاتِ ده گانۀ پارس و چهارگانۀ ماد- ونه آریائی های مورد ادعای شما-، آنها مرکب ازایلاتِ کوچرو بودند وآن بومیانِ موردِ اتهام شما، تمدنهای چند هزارساله، با خط و معماری درحدِ( چغازنبیل ) و شهرنشنی های پیشرفته، با فتوحات درخشان، وسلطنت های طولانی داشتند. آنها تشکیل دولت هایِ مقتدری داده بودند. خط هایِ موجود هم، همه، میخی واندیشه نگاری بود ونه الفبائی، تنها خطِ میخی اورگائیت وخطِ فینقی وآرامی الفبائی بودند. درزمان داریوش اول، آرامی ها درشوش، به یاری ایلامی ها، وازروی خط میخی ایلامی، خط الفبائی- هجائیِ پارسی باستان را ساختند. درضمن وقتی بقول شما آن "آریائی" ها بسبب کوچرو بودن خطی نداشتند، دیگرمنسجم وغیرمنسجم بودنِ آن خط، بی معنی است، چه رسد به الفبائی بودن آن. آقای دکترعباس جوادی، نیستی یکرنگ (بی رنگ) است.                 
خط ونوشتارهمراه با تمدن بشری ازمنطقه میانرودان ویا بین النهرین، مصر، آناتولی وبعدا یونان وایتالیا شروع شد و به دیگرنقاط جهان توسعه یافت.                                                                                                                      
درموزۀ لوور، می توانید خط ایلامی را متعلق به (٢٨٥٠ ق.م) یا (چهارهزارو هشتصد و شصت و شش سال پیش) ملاحظه بفرمائید، لطف کنید دراین مورد به کتاب607 صفحه ای ایلام نوشتۀ" پی یر-آمیه" بفرانسه یا ترجمۀ انگلیسی آن، مراجعه نمائید که مشخصات آن در بالا ذکر شد). یا به کتاب کم نظیرِ چاپ شده درپاریس و مکرر چاپ شده در ایرانِ بنام " در تاریکی هزاره ها" یِ ایرج اسکندری نظری بیندازید.                                                                                         
ماد‌ها، پارتی‌ها و پارس‌ها که فلات ایران را گرفتند با استفاده ازضعف امپراتوری آشور، آن‌ها و دیگرهمسایگان قدرتمند خود را شکست داده، دولت خود را بزودی تحکیم وگسترش بخشیدند.                                                                  
لطفاً ترتیب تاریخی، درتشکیلِ حکومت در ایران و ظهورِ مؤثرِ درتاریخ را رعایت کنید: ( مادها، پارسها وپارتها). اما ترتیب ورودشان به تاریخ چنین است: چنانکه ذکرشد:                                                                                        
- بنابه اسنادِ آسوری: اول ده ایل با نام های مشخص که جمعاً پارس نامیده می شوند (که پازارگادها ازآنجمله اند: هخامنشیان عشیره یا تیره ای ازآنها هستند)، ازاستپ هایِ روسیۀ کنونی و ازطریق آذریایجان به قلمروایلام دراستان فارس رفتند، وبعد ازانقراض دولت ایلام، بدست آشوربانی پال در(٦٤٠ ق.م) ازخلاء سیاسیِ موجود استفاده کرده، و حکومت دویست وبیست سالۀ خود را تشکیل دادند: (از٥٥٠ تا٣٣٠ق.م). تنها درتاریخ هرودوت، نام آنها، همانند نام مادها، بقرارزیر ذکرشده است: شش ایلِ دِه نشین: ١- پازارگادها، ٢- مارافی ها، ٣- ماسپی ها، ٤- پاتی سخورها (پانتال ها)،٥- دروسی ها،٦- گرمانی ها، و چهارایل کوچرو: ٧- دائن ها، ٨- مردها، ٩- دروپیک ها،١٠- ساگارتی ها.                                                          
- اما چهارایل تحلیلی زبان، ازشش ایل مادها، هفت سال بعد از پارسها، از همان راهِ قفقاز، به آذربایجان ایران کنونی رسیده و به منطقۀ همدان کنونی ( به آسوری: آمادانا، وبه معنی سرزمین میانه: درمقابلِ پارسوا یعنی سرزمین کناره ) رفتند، بنوشتۀ هرودوت عبارتند از:١- بوسائی ها،٢- پاره تاکنوی ها،٣- استروخاتِس ها،٤- آری زنتوی ها، بنا به تاریخ تحلیلی، آنها با دوایل پیوندی زبانِ "مُغ" ها و" بودی اوی"ها، کنفدراسیونِ ایلیِ قبایلِ ششگانۀ ماد را تشکیل داده، وساکن آن منطقه شدند. سلطنت مستقل شصت وچهار سالۀ مادها ( از٦١٤ تا٥٥٠ ق.م )، قبل ازپارس ها بود. مادها مجالی، مثلِ هخامنشیان برای اخذِ خطِ نیافتند وهیچ نوشته ای از مادها باقی نمانده است.                                                                             
- اما پارت ها ( ونه، بنوشتۀ شما: پارتی ها ) که ازسکاها هستند، ربطی به پارسها وچهارقبیلۀ تحلیل زبانِ ماد ندارند. تاریخ از زمانِ مهاجرتشان به ترکمنستان کنونی بی خبر است (مگرشما اسناد جدیدی داشته باشید که لطف کرده وارائه کنید)، میدانیم که کوروش کبیر، درجنگ باماساژتها برهبریِ ملکۀ آنها" تومیریس" درکنارۀ آنسویِ رودِ جیحون کشته شد، درآن زمان اسم ونشانی از پارتها درآنجا برده نمی شود، منطقۀ پارتها با نام ( پرثو ) اززمان داریوش، ساتراپی ازهخامنشیان شمرده شده اند. داریوش درکتیبۀ نقش رستم، بندسوم: با نام بین المللی: (د.اِن.آ :مخفف: داریوش، نقش رستم، کتیبۀ اول:آ ) از پارتها نام می برد- که درشمالِ خراسان کنونیِ ایران و درترکمنستان امروزمستقر بودند، دردورۀ سلوکی ها، و بسبب پیداشدنِ اختلاف وجنگ با آنها، پارتها، بتدریج به ایران کنونی تحت تصرف سلوکی ها هجوم آوردند: ( پارتها ابتدا، مثل ایلامی، پارس و ماد درقبل از اسلام و ترکان سلجوقی در بعد از اسلام، به این کشور مهاجرت ایلی نکردند، بلکه همانندِ مقدونی ها، اعراب مسلمان ومغول ها، ابتداحمله کردند: گویا (از ٢٨٢ تا ١٩٠ق.م ) وبخصوص بعداز (١٤١ ق.م) وقتی شهرِسلوکیۀ آنزمان وتیسفون بعدی را، که پایتخت سلوکیان، درنزدیک بغدادِ کنونی بود تصرف کردند ومثل کشورگشایان دیگر، حاکم برایرانِ کنونی هم شدند)،مهاجرت ایلی وخانوادگی هم دردوران پارتها هم آغازشد. بازتکرارمی کنم: تاریخ زباله دانی ندارد که بتوان بخشی را درآن ریخت و با چشم بندی خودی وغیرخودی کرد. هیچ کدام ازاین قبایل کوچرومهاجر هم، تافتۀ جدا بافته ای نبودند. آقای دکترعباس جوادی، شما در نوشتۀ فوق، درضمن، یک اشتباهِ غیرقابلِ چشم پوشیِ "معرفتشناسی"(اپیستمولژیک) هم مرتکب شده اید، که ناشی ازعدم آگاهی تان، از تاریخ همسایگان آنروزِ ما است:           
 امپراتوری آسور، درسال (٦١٢ق.م)، باحملۀ ولیعهدِ آنروزِ بابل یعنی بخت النصر(نبوکد نَزّرِ دوم) وهمکاری مادها، منقرض شده بود ودرزمان هخامنشیان، (سلوکیان) وطبعاً پارتها (اشکانیان)، آسور، دیگر بعنوان دولت سیاسی وجود نداشت تا بقول شما: پارت ی ها وپارسها با استفاده ازضعف امپراتوری آشور، آن‌ها ودیگرهمسایگان قدرتمند خود را شکست دهند(کدام همسایه های قدرتمند: لطفا نام بیرید). پس ازکوروش کبیر که همچون جهانگشائی مهاجم، لیدی را ( که همسایۀ ما نبود ) درکنارِ مدیترانه، وسپس بابل را درهمسایگی ما دربین النهرین منقرض کرد، همسایۀ پارسها، یونان وسپس مقدونیه (فلیپ وپسرش اسکندر) شدند، وهمسایۀ پارتها، سلوکی هایِ کنارۀ مدیترانه، وسپس رومی ها بودند. این خطایِ معرفتشناسی یعنی: رودررو قراردادِن پارت ی ها پارسها: (پارسها و پارتها) با آسور ودیگرهمسایگان قدرتمند!)، که وجود نداشتند، نشانۀ عدم احاطۀ شما به کرنولژیِ (ترتیبِ حوادثِ تاریخیِ) تاریخ ایران، و تاریخ همسایگان ما: (سومر، اککد، آسور، هیتی، و.. درغرب؛ و ماساژتها درشمال شرقی، و کوشانیان درشرق) است. این خطای معرفتشناسی، برای اهل تحقیق، بسیار مهمتر از "خشایارشاه" نامیدن خشایارشا است.                                                                                      
آن‌ها هرچقدرکه یکجانشین وشهری می ‌شدند با خط ونوشتار همسایگان خود هم آشنا شده، این خط‌ها را با نیاز‌های خود منطبق کرده به کار مى‌ بستند
            کلی گوئی نکنید: چنانکه ذکرشد، ازمادها یک سطرخط باقی نمانده است، مادها فرصتی هم نداشتند: شصت وچهارسال درعصرِ سنت برای چهارقوم، با سابقۀ کوچروی، زمان زیادی نیست، پارسها هم تا زمان داریوش اول خط نداشتند. استوانۀ کوروش کبیربخط وزبانِ بابلی است، یعنی راهبان معبد ( اسگیله: یعنی معبدی که ازهمه بلندتراست ) بابلیها آنرا نوشته اند: خودِ کوروش کبیر، سربازانش نمی توانستند سطری از آنرا بخوانند و بفهمند. هخامنشی ها، اول با خط ایلامی و بابلی امپراتوری را اداره میکردند، چنانکه اشاره شد، بعدها، از رویِ خطِ میخیِ ایلامی، وبه یاری آرامی ها، باخط میخی الفبائی- هجائیِ بقولِ داریوش زبان" آری یا " و بقول امروزی ها، زبان پارسی باستان را نوشتند، که سومری ها آنرا ابداع یا کشف کرده بودند. همچنانکه خطِ پهلوی یا پهلوانی همان خطِ آرامی است وخطِ کنونی رایج درایران هم، همان خطِ نَسخ عربی است( با افزودۀ چهارعلامت: رایج شده درقرن گذشته برای: پ، چ، ژ، گ ). ازنظرِمحتوا نیز، خط پارسی باستان، درواقع یک خط زینتی بود، حتی به زبان ادبی مبدل نشد، چه رسد به زبان علمی یاحقوقی و دینی و.... اشاره شد که شصت هزارلوحۀ گنجینۀ الواح هخامنشی همه به زبان ایلامی است و نه بقول مستشرقین زبان پارسی باستان. این الواح گِلی تنها به دورۀ داریوش(سلطنت: از٥٢٢ تا ٤٨٦ ق.م) متعلق هستند آنهم تنها (از ٥٠٩ تا ٤٩٤ ق.م ) سلطنت او را دربرمیگیرند، بقیۀ شاهان هخامنشی، تنها اهل جنگ وعیش ونوش بودند ونه اهل فرهنگ وکتابت. تازه درآن سی هزارلوحۀ ایلامی هم برخلافِ الواح نیم میلیونی بین النهرین(سومر، اککد، بابل و آشور)، متن هایِ: طبی، ریاضی، نجومی، حقوقی، شعری، داستانی و... وجود ندارد( نگاه کنید بفرانسه: ژان بوتِرو، کتاب مزوپوتامی: بین النهرین، چاپِ گالیمار،١٩٨٧، ص: ١٠٣،١٢١،١٤٥ )، آن الواح گِلی، مربوط به مالیاتِ ساتراپ ها و دستمزدِ کارگران سازندۀ قصرها و.. است، که به همت خانم پروفسورهاید ماری کُخ آلمانی، تلخیص گردیدند. اینکه من خطِ هخامنشی ( پارسی باستان ) را خطِ زینتی می نامم، به این دلیل استکه: دراولین کتیبه دراین خط، که کتیبۀ بیستون است با ( ٤١٤ ) سطر، تنها دوخطا موجوداست، درحالیکه چنانکه پیش از این اشاره شد، درآخرین کتیبۀ هخامنشی، درتخت جمشید که به اردشیرسوم (از۳۵۹ تا ۳۳۸ پیش ازمیلاد) تعلق دارد ( سومین شاهنشاه ازآخر، که بعد ازاو، دوپادشاه، یکی دوسال بنام ارشک، وآخری شش سال بنام داریوش سوم سلطنت کردند. ) با وجودِ تکراری بودنِ بخش مهم آن، که کپیه از کتیبه های قبلی (از داریوش تا خودِ او است)، دربیست وشش سطر، بیست وسه غلط وخطا وجود دارد( سه کتیبۀ کوتاه پارسی باستان منسوب به کوروش درپازارگاد و دو لوحه بنام پدر بزرگِ داریوش آریارَمنَ و دیگری بنام ارشام را خود داریوش نویسانده است، زیرا دربخشِ ایلامیِ کتیبۀ بیستون، داریوش می گوید: بیاری اورمزده ( ونه اهورامزدا ) من یک نوشته دیگری به زبان"آرین" نویساندم، که قبل ازمن وجود نداشت(ترجمه ازفرانسه): (متن شمارۀ ١/ د.ب.٤، بند ٣) تلفظ" آرین" به ایلامی:"هار- ری ای- یا" می شود. علت نگارش کتیبۀ کوتاه به پارسی باستان، بنام کوروش کبیر، با عبارتِ کوتاه "منم کوروش هخامنشی"، بنظرمن اینست که: کوروش کبیر، در ذکرِ شجرۀ خویش، اجدادش، در"چیش پیش" یا "چِش پِش" متوقف می شود، واسمی از"هخامنش" که بنوشتۀ داریوش پدر"چیش پیش" است نمی بَرَد، داریوشِ نکته سنج، برای مشروعیت دادن اززبانِ کوروش کبیر، به شجرۀ خود، این جعل را بعمل آورده است. درضمن، کوروش کبیر دراستوانۀ بابلی خود، از اجدادش، نه بعنوان "پارسی" بلکه همچون شاه انزان یا (انشان): ( دومین پایتخت ایلامی بعد ازشوش ) نام برده است، زیرا پادشاه انزان بنام اونتاش ناپیرشا (۱۲۷۵-۱۲۴۰ق.م فاتح بابل، و آورندۀ سنگ دوتُنیِ قانونِ حمورابی ( از بابل به شوش )، وشوهرِ امپراتریس ناپیرآسو است. کوروش کبیر در انتسابِ عمدیِ اجدادش به انزان، میخواهد به اهالی بابل بگوید: من جانشینِ فاتح قبلی تان اونتاش ناپیرشا هستم.
            آشکاراستکه بسبب ابداع خط ِمیخیِ پارسیِ باستان درزمان داریوش، دولوحۀ پدر بزرگش ارشام و جدّش آریارمن هم برای نشاندادنِ" السلطان بن سلطان بن سلطان " بودنِ داریوش است. پیش از داریوش به نوشتۀ خود او، خط پارسی باستان وجود نداشت تا آن سه کتیبه (کوروش،ارشام و آریارمَن) اصالتی داشته باشند. خود آن دو( پدربزرگ و جد داریوش ) هم کاره ای نبودند تا کتیبه بنویسند.      
کتیبۀ بیستونِ (همانندِ استوانۀ کوروش کبیر، یا استوانۀ نبونید و دواستوانۀ سالم بُختُ النَصر یا نبوکِدنَزَر) یک مانیفستِ شاهی وجهانگشائیِ داریوش اول است: که ( ٥٩٣ ) سطر به ایلامی و( ١١٣) سطربه بابلی درمتن کتیبه و( ٤١٤ ) سطر به پارسی باستان است که بعداً نوشته شده، وچون درمتن فرو رفتۀ کتیبه جا نیست، بخشی ازآنرا در دامنِ داریوش نوشته اند، درحالیکه درکتیبه ها و الواح بعدی: خط هخامنشی (پارسی باستان)، در رأس، ایلامی درمیانه، و بابلی درآخر قرار دارد.                 
تنها قسمتى ازجغرافیاى ایران کنونى که صاحب خط وهمچنین تمدن شهری خود وحتى تمدنى بسیارطولانى مدت وغنى بود درحوزه خوزستان کنونى وجنوب شرقى عراق قرارداشت که ایلام (عیلام) نام داشت.                                               
باز، اظهار نظرهایی می کنید که درمعنایِ حافظی کلمه مدعی ها می کنند: همچنانکه بعد ازاسلام تا قرن چهارم هجری ( بیش ازکلِ عُمر دویست و بیست سالۀ هخامنشی ) تمام نوشته ها، حتی نوشته های ضدِ عربِ شعوبیۀ نژاد پرست، به زبان عربی بود، زبان تصریفی (سامی) بابلی نیزهمان موقعیت را همچون زبان بین المللی و دیپلماسی، از جمله درعصرِ هخامنشی داشت.                                                                                                                                      
غیراز ایلامی ها که خود نیز به تمدن آن معترف هستید. روز شمارسلطنتی بابل، درمورد قوتی(گوتی)ها، کاسی ها، که بابل را در تصرف خود داشتند، شهادت می دهد، و به لولوبی ها، نیز اشاره شد. منابعی نیزدر موردِ ماننا و اورارتو ذکر گردید.
 ازدوران حکومت قوتی ها درآذربایجان، هم الواحی بزبان بابلی موجوداست: چون ترکی میتوانید بخوانید، میتوانید نگاه کنید به: فریدون آقاسی اوغلو، درترکی آذربایجانی: دوقوز بیتیک، اوُچوُنجي جیلد، صفحه: ١٧٣ تا ١٩٥، باکي چاپی(چاپ باکو)، ٢٠١٤                                                                                                                                          
اما به روایت منابع همدوره آشوری وبابلی، حیطه قدرت سیاسی وبخصوص فرهنگی ایلام بمراتب گسترده‌ تراز این بود و اقلاً بخش‌های وسیعی ازاستان فارس کنونی ومنطقه دریای خزر تا خلیج فارس را در بر می ‌گرفت. دو مرکز اصلی این  پادشاهی شوش (خوزستان) و آنشان (فارس) بود                                                                                           
درتکملۀ سخن شما، خود الواح ایلامی نیزازسیلک کاشان تا جیرفت وآثارتمدن ایلامی درسراسرجنوب ایران گسترده است. 
ایلام تمدنی مهم وغنی ایجاد کرده بود که حدودا۲۷۰۰سال قبل ازمیلاد شروع شد و تا بیش از دو هزارسال بعد یعنى اوایل هخامنشیان، پادشاهى، ‌گاه بسیار قدرتمندى را بنیاد نهاد.
بنابه اسناد موزۀ لوور، حداقل از٢٨٥٠ قبل ازمیلاد، نوشتن و کتابت، دردولت شهرهای ایلامی شروع میشود، وحکومت مستقل ایلام در ٦٤٠ ق.م بوسیلۀ آسوربانیپال منقرض شد، یعنی دوهزار و دویست وده سال حکومت وتمدن ایلامی تداوم داشت، ولی عمرِ آن، به اوایل هخامنشی نمی رسد، نود سال پیش ازآغاز جهانگشائی کوروش کبیر در٥٥٠ ق.م، دولت ایلام منقرض شده بود. هرچند، فرهنگ وزبان آن، تا پایان هخامنشی بصورت مستند باقی ماند.                                         
زبان ایلامى به گواهى اکثر باستان‌شناسان و زبان‌شناسان هیچگونه قرابتى با زبان‌هاى همسایه یعنى آفروآسیائى ( ازجمله سامى ) و دیگر زبانهاى بین‌النهرین وآناتولى و یا زبانهاى نوظهورایرانى درآن منطقه نداشت. اما بنظر بعضی‌ها  نزدیکی‌های ساختاری معینی بین ایلامی و زبانهای دراویدی در(هندوستان باستان) وجود دارد.                                  
 اولا: زبان ایلامی با زبان سومری دربین النهرین قرابت داشته و هردو جزو زبانهای پیوندی یا التصاقی (آگلو- تی نی- تیو لانگ) هستند. ثانیاً: هرچند زبانِ دراویدی ها هم، همانندِ زبان سومری وایلامی( وبقول گریشمن زبانهای: قوتی، کاسی، لولوبی، ماننا و..)، جزو زبانهای التصاقی، پیوندی(پسوندی) هستند، نمیدانم چرا بجایِ مقایسۀ نزدیکیِ ساختاریِ زبانِ پیوندیِ ایلامی بازبان دراویدی، ازنزدیکیِ ساختاریِ زبانِ مادریِ خودتان ترکی آذربایجانی با ایلامی، مثال نزدید. شاید نقض غرض میشد وکفرگوئی یا، دَم زدن از اسرارِ مگو میشد، که به مصلحت نظام حاکم برشما نمی باشد. درمورد زبان ایلامی رجوع کنید به: خانم" فرانسوا قریلو سوزینی"،عناصرِ گرامرِ ایلامی، چاپِ پژوهش رویِ تمدن، شمارۀ 29 ( صفحۀ  9  و 12 ) پاریس سال 1987.                                                                                                                    
Francois Grillot-Susini 1987
Elements de Gramair Elamite. Editions Recherche Sur Le Civilisation(29) , Paris. Page :9 , 12.
نقلِ مطلب: خط ایلامی که به همراه آشوری، هیتیتی وبابلی نوعی ازخطوط میخی باستانی درمنطقه بود. مدتی طولانی درامپراتوری‌های ایرانی ماد‌ها و هخامنشیان رواج داشت تا اینکه بالاخره ازبین رفت وجای آن را خط و زبان فارسی میانه (پهلوی) گرفت که مبتنی بر الفبای آرامی بود.                                                                                                              
نقدِ مطلب: خط ایلامی که به همراه آشوری، هیتیتی و بابلی نوعی از خطوط میخی باستانی درمنطقه بود
خط میخی ابداع سومری ها بود، همگان ازجمله ایلامی ها، ازآنها اخذ کردند. این پراکنده گوئی ها زائد است
مدتی طولانی درامپراتوری‌- های ایرانی درچه معنا ایرانی بودند: درتعلق به قوم اسطوره ای " ایر" ها، آن دو قوم مشخصِ مادو پارس را ایرانی می نامید: آیا خود آنها مدعی چنین نامی برای خود بودند؟، یاهمسایگان ومعاصرانشان، آنها را بدین نام می نامیدند؟، یا شما به پیروی ازتاریخسازان غربی و مقلدان دوران پهلوی، آنها را چنان می نامید. آقای دکترعباس جوادی، درپایان مطلب مقصودتان را از" ایرانی" درتاریخ این کشورِ کهنسال آشکار کردید. هدف، ایرانی نامیدن درمعنای تباری- زبانی، مادها وهخامنشیان بود که بنابه ادعای شما، سرآغازِ مهاجرتشان در٣٥٠٠سال قبل(١٥٠٠ قبل از میلاد)، به سرزمین کنونی ایران بوده است، سند ومدرک تان را در مورادعایِ (ایرانی بودن درمعنی تباری مادها و پارسها و تاریخ مهاجرتشان در٣٥٠٠سال قبل)، لطفاَبنویسید. تازه ازشش ایل ماد، دو ایل"مُغ"و"بودی اوی" بنوشتۀ هِنری فیلد، مردمشناسی ایران،١٣٤٣،صفحۀ: ١٥٧، ترجمۀ دکترعبدالله فریار، چاپ ابن سینا، تهران.                                                          
"مغ"ها، پس از کشتار لاما های ایلامی بوسیلۀ آسوربانی پال(٦٤٠ ق.م) مسئولان امورمذهبی بودند، که به غضب داریوش درکشتن گئومات مغ گرفتارآمدند: (گویاجشنِ مُغ کُشانی هم رایج بوده است). پس ازانقراض هخامنشی بوسیلۀ اسکندر کبیر مغ ها، با خرافات تنجیم بابلی به ایران بازگشتند ومغ- بُد ها مخفف شده مبدل به مؤبدها گشتند که که ازنظر تباری" آریائی" نبودند. برخلافِ شایعات، مغ ها زردشتی، و یا زردشت اسطوره ای یکی ازمغ ها نبود. هرچند امروز آخوندهای زردشتی خودرا مؤبد مینامند، تا ساسانیان وحتی اشکانیان، و زورشان برسد، هخامنشی ها را هم زردشتی قلمداد نمایند!                 
ماد‌ها آقای دکترعباس جوادی، تکراری است، اماجواب تکرارهای شما است: مادها 64 سال حکومت مستقل داشت- از٦٤٠ تا٥٥٠ ق.م- خطِ ونوشتارهم چنانکه ذکرشد، نداشتند، این ادعا ومدعی شدن درمعنای حافظی کلمه متکی به کدام سند تاریخی است؟ سند شما ومدعیان درموردِ امپراتوری بودنِ ماد کدام است، حدودش بنا به اسناد ازکجا تا کجا بود وآثارش کدام است؟
وهخامنشیان رواج داشت تا اینکه بالاخره از بین رفت و جای آن را خط و زبان فارسی میانه (پهلوی) گرفت که مبتنی بر الفبای آرامی بود
بیاد داشته باشید که تاریخ زباله دانی ندارد: دردورۀ ایلامی سه زبانِ ( سومری، اککدی وایلامی ) و درعهدِ هخامنشی سه زبانِ اداریِ ( بابلی، ایلامی و پارسی باستان ) تنها با یک خط: (میخی: که ابداع سومریان بود ) نوشته میشد پس ازانقراض هخامنشی، خط یونانی درایران بوسیلۀ جانشینان اسکندرکبیر رواج یافت، ازدورۀ اشکانی( پارتها ) باز  دو و گاه سه زبان برای ادارۀ کشورولی با دوخطِ (یونانی وآرامی)، هم درسرزمین کنونی ایران وهم مستعمرات، رایج شد:
اول: خط وزبان یونانی: که همانندِ زبانِ بابلیِ درعهدِ هخامنشی وزبانِ عربی دربعد ازاسلام، زبان بین المللی، تجارت بود، دراسکندریۀ مصر و در یونان، زبانِ علم و فلسفه هم بود، که متأسفانه نسیم اش به ایران سلوکی نوَزید، زیرا سلوکوس، بر خلافِ بطلمیوس اهل علم، فلسفه، فرهنگ و هنر نبود، هرچند هردو سردارانِ اسکندر مقدونی بودند.
دوم: خط وزبان آرامی: اصولاًخطی بنام خطِ پهلوی وجود ندارد، خطِ پهلویِ یا پهلوانی ( که یک نوع قدیمی آنرا خط پارتی یا اشکانی مینامند ونوع ساسانی آن را، خط "پرسیک" نام گذاشته اند)، در واقع همان خطِ آرامی ناقص است: که درآن، بجای بیست و چهار حرفِ (بیصدایِ) موجود درخط آرامی ( وبیست هشت حرف موجود درخط نسخ عربی: که زبان های فارسی، ترکی آذربایجانی و ترکمنی درایران، ترکی عثمانی، اردو، کردی، لُری و بلوچی...با تغییرجزئی، باهمان خطِ نَسخ عربی نوشته وخوانده می شوند.)، بجای بیست چهار (یا بیست وهشت) علامت، تنها، چهارده علامت، برای نوشتن زبان پهلوی اشکانی و ساسانی وجود داشت:
- بعنوان نمونه، برای نوشتن چهارحرفِ آغازینِ الفباء ( اَبجَد: آرامی- عربی: اِی، بی، سی، دی: درتلفظ انگلیسی )، تنها یک علامت وجود داشت (جزدرمتونِ تبعید شدۀ دینِ مانی درعصرساسانی، که بعدها درامپراتوری مانویِ ترکانِ اویغور، از ٧٦٢ میلادی: زمان بؤلقوُ- بیلگی- قاآن، بمعنی پادشاه دانا، نوشتنِ متونِ و اشعارِمانوی ازجمله به زبان پهلوی و باخطِ آرامیِ بدونِ هزوارش، را شاهدهستیم ).
- بعلاوه درخطِ پهلوی بسیاری از کلمات را بصورت هزوارش می نگاشتند: یعنی به آرامی می نوشتند به پهلوی میخواندند (هم درتظاهربه دانستن آرامی که خطِ کتابت وداشتنِ سواد درآن عصر بود، و نیز تبدیل خط پهلوی به خط رمزی برای کاتبان آرامی در دربارساسانی ) درموقع خواندن (درحضورشاه یاحاکمان).
گفتم که خطِ (آرامی) پهلوی درپیش ازاسلام، درواقع خطِ رمزی بود که تنها گروه:( باندِ ) کاتبان درباریِ آرامی، قادر به خواندن ونوشتنِ آن بودند: بسبب داشتنِ چهارده حرف، که درآن، چندحرف، تنها یک علامت داشتند وبرعکس بسیاری از حرفها اصلاً علامت نداشتند، و صدا دارها (مصوتها) هم، بنابه سنت فینقی- آرامی، اصلاً نوشته نمی شدند. این چنین خطی، نه به کودکان و افرادِ بزرگسال قابل تعلیم بود، و نه بدلیل داشتن هزوارش (به زبان آرامی نوشتن وبه پهلوی خواندن )، اهل زبان، قادربه خواندن و آموزش آن بودند چه رسد نوشتن متنون مذهبی،حقوقی،علمی، فلسفی و حتی شعرو ادب.
به سبب نبودن یک خط قابل تعلیم وقابل اصلاح وتکمیل پذیر، درنوشته هایِ خیلی معدودِ عصرِاشکانی وساسانی، برخلاف نوشته های فراوان، بخطِ پهلوی، دربعد ازاسلام ( کتابهای دینی: دینکرد، زاتسپرم، شکند گمانیک ویچار یاگزارش گمان ‌شکن و مینوخرد و بُن- دهش...و متون مانوی اویغورها ازجمله به زبان پهلوی) یک متن علمی، فلسفی، تاریخی، جغرافیائی، دینی، ادبی و حتی شعری، به زبانِ پهلوی اشکانی وساسانی با خط  پهلوی (درواقع آرامیِ ناقص) وجود ندارد. نبود کاغذ و وجود خطِ رمزی وناقص پهلوی، که درانحصار گروه معدود کاتبان آرامی ها بود، بنظرمن علت اساسیِ بی فرهنگی( درمعنی نبود نوشتار، درزمینه های مختلف ) درپیش ازاسلام ایران است.
سوم: خط وزبان پارتی( پهلوی یا پهلوانی ) وخط پهلوی ساسانی که خط پرسیک، نام گذاری شده است، چنانکه اشاره شد: زبانِ پارتی وزبان دورۀ ساسانی را باخط آرامی ناقص، می نوشتند. مشروح تر نوشتنِ بخط و زبانِ یونانی نسبت به زبان پهلوی، درچرم نوشته هایِ معدودِ دورۀ اشکانی، وسنگ نوشته های شاهانِ نخستینِ ساسانی نیز، برای جبرانِ نقصِ بیانِ مطلب، در نوشتن  به زبان پهلوی، و با خطِ ناقصِ آرامی (مشهور به پهلوی) بود.
 زبان چَرم نوشته های اورامانات که معاملۀ دو تاکستان، و یک زمینِ زراعی است وبه  دو زبانِ: یونانی، پهلوی اشکانی میباشد (که همان خط آرامی است). دوسند یونانی، با تاریخ سلوکی درسالهای ٨٨ و٢٢ ق.م، وسومی بخط پهلوی درسدۀ اول میلادی، احتمالا ٥٣ میلادی نوشته شده اند. سومین خط، از روی خط آرامی، دردورۀ ساسانی (شاپوراول) نوشته شد: که بر سه ضلع، ازچهار ضلع خانۀ "مکعبِ مستطیلی" (ونه مکعبی) در " نقش رستم" قابل رؤیت می باشد، که البته مستشرقین شیاد، بدون سند ومدرک، مدعی شدند که نام واقعی آنجا  در کنار نام مجعولِ" نقش رستم"!، "مکعب زردشت" وسپس" کعبۀ زردشت " است! براستی با مدعی، نمی توان و نباید گفتگو کرد، چرا که مدعی اگر بقولِ "برتولد برشت"، با دروغ نامیدن و انکارِ آگاهانۀ حقیقت، تبهکار و شیاد نباشد، بگفتۀ تحلیلی درست خودِ حافظ: در جهل وخود پرستیِ خویش، مستغرق است:
با مدعی  نگوئید، اسرارعشق و مستی! / تا بیخبر بمیرد، درجهل وخود پرستی!
نتیجه گیری: آقای دکترعباس جوادی، من ناچار شدم همانندِ نوشته هایِ افرادِ مبتدی، مقالۀ شما را "غلط گیری" کنم: هم خطاها و گاه، گاف هایِ عادی و تاریخیِ نوشتۀ تان را تذکر دهم: از جمله نا آشنائی با نام درست خشایارشا ( که همه جا خشایارشاه می نویسید) وهم، به "مُصادره به مطلوب" کردن هایِ زیادِ تان، درکنارِ" تَجاهُل العارِف" نمودن های تان هم، اشارتی داشته باشم. نقدِ خطاهایِ معرفتشناسیِ (اپیستمولژی) فراوان نوشتۀ تان نیز موضوع جداگانه ای بود: از رودر رو قراردادنِ پارسها و پارتها با دولت منقرض شدۀ آشور درشصت و دوسال پیش ازآغاز کشورگشائی کوروش کبیر گرفته، تا ایرانی نامیدنِ (مادها، پارسها و پارتها) درمفهوم تباری- زبانی (برایِ توجیهِ تاریخیِ تصرفِ عدوانی شدنِ کل کشورایران، بوسیلۀ مُدعیان یک فرهنگ ویک زبان، با استقرارِسیستم آپارتایدِ زبانی- تباری) درایران (از١٣٠٤ ه.ش:١٩٢٥ میلادی) تا امروز، ونه درمفهومِ تعلقِ سرزمینی به واژۀ ایران: که درآنصورت، بی توجه به تبار وزبان، همۀ ساکنین سرزمین ایران، با هرزبان و تبار، در آزادی و برابری، بایستی ایرانی محسوب شوند. همۀ حکومت ها و پادشاهان وسلسله ها، دراین سر زمین، از ایلام تا امروز، با نیکی ها و زشتکاری های شان، ایرانی- درانتساب به سرزمین کنونیِ ایران- بحساب می آیند. طبعاً، مهاجمانِ اشغالگری چون: آشوربانیپال، اسکندرمقدونی، خلفایِ ( راشدین بعد از ابوبکر، بنی امیه و بخشی از بنی عباس)، چنگیزخان تا قوبلای قاآن، و شخصِ امیر تیمور، را نمیتوان ایرانی و پادشاهِ ایران شمرد ). با این معیارِ درستُ: (تعلق سرزمینی داشتن یعنی ایرانی بودن)، سلوکیان نیز همانندِ طاهریانِ، تا سلجوقیان و ایلخانیان تا برسد به قاجاریه و پهلوی و رژیم ارتجاعی جمهوری اسلامی همگی، ایرانی محسوب میشوند. البته چنین تاریخ نگری واقعی وبدور از نژاد پرستی و انحصارطلبی زبانی- دینی، ازتاریخ انتخابی وایدئولوژیکِ شما و پیشکسوتان تاریخ نویسِ دورۀ پهلوی تان، سخت بدوراست:
تاریخ نگاری ایدئولوژیک ومغرضانه چنانکه اشاره شد:
- بخشی ازتاریخ را بدلیل زبانی و تباری (نژادی؟)، حذف می کند: قبل ازکوروش را، تا گوینده اش، آسوده بخوابد.
 - بخشی را برجسته، تافتۀ جدا بافته، ونظرکرده، قلمداد می کند: هخامنشی، ساسانی، صفویه، پهلوی ورژیم کنونی را.
- بخشی را هم که نمی توان حذف کرد، باز بدلیل تباری- زبانی، درتاریکی وسایه قرارمیدهید: ازسلجوقی تا قاجاریه را. 
بنابه تحقیق و نوشتۀ هنِری فیلد: "مردمشناسی ایران"، بلوچهایِ دراویدی، ساکنانِ اصلی و بقول شما تنها "بومیان" و"قبایل" اصلیِ سرزمینِ کنونیِ ایران بودند، که براهوئی های دراویدی زبان یادگار آنها هستند: (همانند دراویدی ها یعنی ساکنان اصلی هندوستان)، درمقیاسِ قدمتِ تاریخیِ موردِ نظرِ شما، حقانیتِ: (مشروعیتِ) اصلی را بلوچها دارا خواهند بود، ونه پارس ها و مادها!، همچنانکه با این معیار نادرست، قارۀ امریکا، تنها به سرخ پوستان تعلق می گیرد.
جز بلوچها، همۀ مردمان گوناگون ایران، به این سرزمین که اززمان سلطان یعقوبِ آق قوینلو( از ٨٨٣ تا ٨٩٦ ه.ق: ١٤٧٨ تا ١٤٩٠میلادی ) وبخصوص قاجاریه ( از ١١٧٤ تا ١٣٠٤ه.ش: ١٧٨٦ تا ١٩٢٥میلادی ) ایران اش می نامیم ومینامند، مهاجرت کرده وگاه مهاجم هم بوده اند، اما بعد، همگی، مدافعِ منافع اقتصادی وسیاسی- نظامیِ این کشورشده، ودراین معنی، در بیان امروزی، ایرانی واقعی (یا بقول اسب شناسان: ایرانی اصیل) گردیده اند. بزرگترین اصلاح گر:"رفورماتورِ" طول تاریخ ایران، غازان خانِ ایلخانی (ازتبارمغول) است. نخستین مهاجران درعصرباستان: ( از آغاز تا انقراض هخامنشی:٣٣٠ق.م )  ایلامیهایِ پیوندی زبان (همانندِ گروه زبانی ترکی) و آخرین مهاجرانِ عصر باستان، درهزارۀ اول پیش ازمیلاد پارسها ( ٨٤٣  ق.م ) و سپس مادها ( ٨٣٦ ق.م ) ی تحلیلی زبان ( همانند گروه زبانی فارسی ) بودند. که بنا به ادعای بی سند و مدرک شما: تقریبا۳۵۰۰ سال قبل (نیمه دوم هزاره دوم قبل ازمیلاد) به سرزمین کنونی ایران مهاجرت کرده اند.
درعصرمیانه ( ازاسکندرتا انقراض ساسانیان: ٣٣٠ ق.م تا٦٤٢میلادی)  دو مهاجرت، اول با هجوم آغازشد : مقدونیان پس از تصرفِ( ازجمله ایران کنونی)، به سکونت وشهرنشینی روی آوردند. بدستور خود اسکندر ازدواج ده هزار مقدونی با دختر پارسی در شوش صورت گرفت تا تنش سیاسی نظامیان مقدونی، از استخدام سربازان و نظامیان پارسی برای ادارۀ امپراتوری مقدونی به حداقل برسید وحکومت مقدونیان، بیاری ازجمله پارسها، تثبیت گردد. آمدن پارتها نیز، باهجوم آغاز، و با مهاجرتِ بعدی، پایان یافت.
 بعدازاسلام نیز، ابتدا اعراب، همانندِ سلوکیان وپارتها، به ایران هجوم آوردند، وبعد به سراسرایران ( ازخراسان تا آذربایجان ) و بخصوص به خوزستان مهاجرت کردند. که عرب تباران(ازجمله سادات) وهموطنان عربِ کنونی در ایرانی را تشکیل می دهند.
آخرین مهاجرت به سرزمین ایران کنونی، به مهاجرت ترکان مربوط است. ترکان سلجوقی بدون جنگ وکشتار، بصورت کوچ، نخست به نیشابورآمده و با تاجگزاری درآن شهر، حکومت دویست و شصت سالۀ سلاجقۀ بزرگ را آغاز کردند (١٠٣٨میلادی). بنوشتۀ تاریخ بیهقی، مورخ غزنوی(دشمن)، پس ازجنگ دندانقان مَرو(١٠٤٠ میلادی) وشکست سلطان مسعود غزنوی، سلجوقیان با درایت، مهاجرتِ عظیم وبدون خونریزیِ و ویرانیِ قبایل ترک را سازمان دادند، که از سراسرِ آسیا وترکستان، ازطریق ترکمنستان(کنونی) به خراسان و سراسرِایران، تا آسیایِ صغیر(ترکیۀ امروز) آمده و اسکان یافتند.
 بنابرمعیارحقانیت(مشروعیت) تاریخی، چون مهاجرت ترکان( پیوندی یا التصاقی زبان) آخرین مهاجرت به سرزمین ایران بوده است، میتواند درکنارِ حقانیتِ (مشروعیت) تاریخی بلوچهایِ دراویدی (پیوندی یا التصاقی زبان) و اولین مهاجران ایلامی (پیوندی یا التصاقی زبان) به کشور قرار گیرد. بنا براین، از تاریخ دور و درازِ این کشور، جز باجعل وستیز با حقایق، و رسوائی ناشی ازآن، نمی توان، حقانیتی را ( برای توجیه نژاد پرستی، فرهنگ ستیزی وزبانکشی نودساله ) کسب و اخذ کرد.
 سه هجوم بعدی، یعنی حملۀ مغول ویورش امیرتیمور، وحملۀ ایل غلجائی ازافغانستان، نیز به تاسیسِ پادشاهی آنها، در سرزمین ایران کنونی منجرشد. می بینید ازتاریخ، هیچ حقانیت و مشروعیتی برای توجیه آپارتایدِ ضدِ بشری فرهنگی- زبانی ازدورۀ پهلوی، که سی وهفت سال است به سبزۀ اسلام خمینی(ولایت فقیه) هم آراسته شده است، نمیتوان بدست آورد.
آقای دکترعباس جوادی، چون کشورایران که همچون پلی، میان دودریای خزر وخلیج فارس و بحرِعمان  قرار دارد، بنابراین از پیش از تاریخ، محل مهاجرت وهجوم اقوام مختلف بوده است. برخلاف نظرشما و پیشکسوتان قلم بمزدِ دورۀ پهلوی، در کشورِ ایران، خوشبختانه نه تبار (ونژاد؟) و فرهنگ خالص گیرمی آید، ونه حقانیت (مشروعیت)-ی، حتی باجعل و تجاهل العارف، می توان از تاریخ این سرزمین، برای آن تاریخ ایدئولوژیک و" انتخابی" دست و پا کرد: امروزه بنا به حقوق بشر، حقانیت (مشروعیت)، تنها به انسان های زنده برمی گردد، نه به تاریخ انتخابی وایدئولوژیک وآشکارا تحریف شده، درعصرانفورماتیک.
 اگرحقانیت (مشروعیت)، به قدمت درسکونت باشد: ساکنان اولیه (دربقول شما فلات ایران)، که تاریخ از زمان مهاجرت آنها بی خبراست، بلوچ هاهستند. درضمن فلات ایرانِ ابداعی مستشرقین، ازیکسو شاملِ طرفِ غربِ کوه های زاگروس از جمله بخشی ازکردستان و لرستان و لک ستان وکل خوزستان نمی شود، و ازسوی دیگر، حدود شرقی آن هم مشخص نیست: لطف کنید حدود شرق و غرب و شمالِ فلات ایران را با استناد به منابع شرقی یا غربی توضیح دهید.
 واگر حقانیت (مشروعیت)، به قدمت مهاجرت باشد: اولین قوم مهاجر به سرزمین کنونی ایران، درعهدِ باستان، ایلامی ها می باشند ( بنظرِ بزرگترین ایلام شناس معاصر: پی یِرآمیه : کتاب ایلام، ص ٥٧٨: در ٧٠٠٠ ق.م )، از آذربایجان یا ترکمنستان، به ایران مهاجرت کرده و درناحیۀ خوزستان (شوش) ساکن شده اند. برای من وهیچ اهل تحقیقی، معلوم نیست چرا، شما و پیشگسوتان- تان، حقانیت (مشروعیت) را، تنها به آخرین مهاجرانِ عهد باستان، یعنی دو قوم موردِ نظر وعنایت تان می دهید، یعنی به مادها که درسال (٨٣٦ق.م) و پارسها که درسال (٨٤٣ق.م) به کشورایران کنونی، از استپ های روسیه مهاجرت کردند.
پس ازآن دومهاجرت در پایان هزارۀ اول عهد باستان، هجوم وسپس مهاجرت پارتها را درعصرمیانه داریم. آخرین مهاجرت به ایران هم، به ترکان سلجوقی تعلق دارد. شما ومن، وزنده یادان، احمد شاملو وسید احمد کسروی ومیلیونها انسان ایرانی دیگر، نتیجۀ آن مهاجرت هستند. بدلیل همان نژادپرستی و فرهنگِ بیمارِهیتلریِ حاکم، از دوران پهلوی تاکنون، از جمله سید احمد کسروی و به پیروی از او احمدِ شاملو، ازترک بودنِ خود، همانند خیلی ها( که بنگارش نمی آورند )، خجل بودند:
سیداحمد کسروی صحیح النسب (عرب تبار، ازطرف اجدادِ پدریش)، ازحضورِ ترکان (اجدادِ مادریش) درسرزمین ایران دلگیر ومُعَذَب است!: کسروی درمقاله ای مشحون از نژادپرستی با عنوان:" باید از گذشته آنچه نیک است برداشت و آنچه بد است باز گذاشت،١٣١٣" دردنبالۀ " آمدن ترکان به ایران و چیرگی آنان بر ایرانیان" (ترکان و ایرانیان: درست در همین معنای تباری ونژادی بکاررفته، که آقای دکترعباس جوادی هم، مانند بسیاری درهمان راستا می اندیشند ) مینویسد: "ای کاش ترکان آنچه میتوانستند تاراج و چپاول در ایران کرده وبه ترکستان باز می گردیدند و درایران نشیمن نمی گرفتند"، زنده یاد کسروی با تجاهل العارف کردن، ازیکسو قلمداد می کند که گویا ترکان برایرانیان چیره شدند درحالیکه، طغرل سلجوقی، با تبدیلِ حکومت بنی عباس به نوعی از"واتیکان" ( مرجع دینیِ  فاقدِ قدرت نظامی - سیاسی)، ایرانیانِ موردِ نظرِ کسروی را، از مستعمرگی نجات داد، به نحوی که، آن ایرانیان، کتابِ بسیارمعنی دارِ: راحت (راحة) الصُدور و آیت (آیة) السُرور، در تاریخ آل سلجوق: ( انتشارات اساطیر: ٤٧٣، سال ١٣٨٦): ( راحتی خاطرها وسینه ها ، و آیۀ (نشانۀ) شادی وسرور، درشروع تاریخ آلِ سلجوق ) درایران را، محمد بن علی بن سلیمان راوندی، به طُغرل، مؤسس امپراتوری سلجوقی تقدیم کرد. بنابراین، ایرانیانِ موردِ نظر، برخلافِ نوشتۀ کسروی، ممنون و مسرور ازامنیت وآسودگی خاطرشان بودند. ازسوی دیگر، کسروی ضمن کنارهم  قراردادنِ ترکان ( که بدون جنگ و کشتار، به رهبری طغرل سلجوقی به ایران آمدند) ومغول ها، بسر کردگی چنگیزخان، که به انتقام کشتن تاجران وسپس سفیرانش، به امپراتوری خوارزمشاهی ازجمله به ایرانِ، با استراتژی "زمین سوخته" حمله کرد، فرقی قائل نیست. کسروی با تعصب ملی- نژادی، مدعی است که: " آن گزند و آزار که از فرمانروایی ترکان و مغولان در ایران پدیدآمده، از تاخت و تاز وکشتار های آنان پدیدذ نیامده است، این تاخت ها و کشتارها دریکی دو قرن یا بیشتر جبران شدنی بود ولی آن گزندها که از فرمانروائی و چیرگی آن بیگانگان پدید آمده جز در قرن هایِ دراز جبران نشدنی است!" بعد تملقی نثارِ رژیم سرکوبگر رضاشاهی کرده و مینویسد: به یاری خدا، امروز، ایران شکوه و رونق  تازه  گرفته است. تا خدا بمعنی صاحب اختیارِمطلق را چگونه معنی کنیم!
زنده یاد احمدِ شاملو، ازترک بودنِ خود، همانندِ سید احمد کسروی، چنین ابراز تاسف می کند: " نامِ کوچک ام عربی ست / نامِ قبیله یی ام ترکی / کنیت ام پارسی./ نام قبیله یی ام شرمسارتاریخ است / و نام کوچک ام را دوست نمی دارم." البته تاریخ هیچ جنایت هولناکی بنام ایل شاملو ثبت نکرده است، تا زنده یاد احمدِ شاملو، درنسبت به آن، خود را شرمسارِ تاریخ تلقی کند. ایل شاملو را مقایسه کنید با اقوام دهگانۀ پارسِ هخامنشی: در قتلِ عام اریتره درلبنان، بوسیلۀ داریوش ( افلاتون: کتاب قوانین)، ودرسال (٤٩٤ق.م)، نابود کردنِ شهرِ فیلسوف پرورِ یونانی زبانِ مِلط، درایونیِ آن زمان،( کنارمدیترانۀ ترکیۀ امروز): برتراندراسل، تاریخ فلسفۀ غرب، جلداول، ص:٧٢، ترجمۀ نجفِ دریا بندری، چاپ: جیبی:١٣٥١، تهران، ونیزآتش زدن آتن، نابودکردنِ معبدِ زیبای دِلف، آتش زدن شهربابل، عروس شهرهایِ عصرباستان، بوسیلۀ خشایارشا و...).
گفتنی است که بازنده یاد احمد شاملو، چندی دردفتر دانشگاه بوعلی سینای همدان درتهران، محشور بودم، بعکس بعضی ها، کاملاًعاقبت بخیرشد: احمد شاملو در آخرِ عمر، برخلافِ سرودۀ فوق، ضمنِ عذرخواهی ازهمتباران وهموطنان ترک خود (بخاطر نقلِ مطالب ومثل های اهانت آمیز) درکتاب کوچه که آخرین تالیف او است، ونیز در گفتگوئی که در ذیل همین پاراگراف آمده است(ص:٧٠٥)، او با داشتنِ شجاعتِ نقدِ شاهنامه ( که کتابِ مقدسِ شعوبیۀ جدید شده است ) وتوضیح بعدیش، ازعلت بیان آگاهانۀ موضوع، که منظورش نه نقدِ: (فریدون وکاوه وضحاک) شاهنامه، بلکه سنجشِ عمق و درجۀ روشنفکریِ ایران بود ( با نیّتِ درهم شکستنِ بتِ مقدسِ بت پرستهایِ جدید و خطرناک، یعنی شعوبیۀ  تازه بدوران رسیده برای آیندۀ ایران )، تا انتقاد ازشاهنامۀ فردوسی که هزارسال پیش سروده شده است و طبعا مثل هرکتابی میتواند مورد نقد (هم بیان نکات قوت و هم ذکر کاستیهای آن) قرارگیرد: نگاه کنید به: شناختنامۀ شاملو: جواد مجابی، ١٣٧٧ نشرِ قطره: سخنرانی برکلی (صفحۀ: ٥٠٠ تا ٥٢١) آرمانِ هنر، جز تعالیِ تبارِ انسان نیست: گفتگو با شاملو (صفحۀ: ٧٠٤ تا ٧٢٤).
 زنده یاد احمد شاملو، درسرآغازِ انقلاب بهمن١٣٥٧، هم نقاب از چهرۀ ابراهیم یزدی برداشت و هم با شهامتِ استثنائی اش ضمنِ نقدِعلنیِ جمهوری اسلامی ایران، با جملۀ روشن بینانۀ "روزگار سیاهی درپیش داریم"، به مبارزه آن ادامه داد، تا در ایران درگذشت. احمدشاملو موردِ احترام هرفردِ آزادیخواه و تبعض ستیز بوده وخواهد بود. اهانت اوباش حزب الله، به سنگ قبر او نیز، بیانگرِ زنده ومؤثر بودن افکارِ جهل ستیز او، برعلیه رژیم ارتجاعی ولایت فقیه، و کل نظام جمهوری اسلامی ایران است. زنده یاد احمدِ شاملو، با زنگِ خطرِ انسانیت بیدارشد، اما کسی که خود را به خواب زده، اورانمیشود بیدارکرد.
اما چون فضیلت و رذیلت همواره فردی است، بنابراین نه داشتنِ زبانِ و یا نداشتن ( ترکی، فارسی، انگلیسی و آلمانی و... ) ونه داشتن یا نداشتن دین، و نه ملیت یا تبار، و رنگ پوست و قیافۀ ظاهری، هیچکدام فضیلت یا رذیلتی را بهمراه نمی آورد. داشتنِ فضیلت، دردوست داشتن انسان ها، زندگی و شادی، و دردفاع ازحقیقت وعلم، باعقلِ آزاد و نقاد است. زیرا در میان تمام ملل، زبانها، ادیان وتبارها، هم انسان های خوب و با فضیلت، و هم افرادِ پست، تبهکار، و مدافع دروغ و یا مُبَلغ آگاه آن، وجود داشته، دارد وخواهد داشت.
 اگر عینکِ زبانِ انحصاری و تبارِ برتر( که براحتی به نگرش ضدِ انسانیِ نژادِ برترِ هیتلری مبدل می شود )، را، همانندِ دین و مذهب برتر، یا ایدئولوژی برتر، ازچشم بر داریم، وهمگان را آنچنانکه هستند، همانندِ شهروندانِ آزاد و برابر بنگریم، دیگر جائی برای این خاصه خرجی ها، تحریفات آشکار و رسوا، در تاریخ باقی نمی ماند.
آقای دکترعباس جوادی بااین اطلاعات اندک وناکافی درتاریخ، ونوشتارها والفباهای باستان، برای آنکه مصداقِ جملۀ برتولد برشت: دردروغ نامیدن حقیقت، قرار نگیرید، بهتراست در رشتۀ تخصصی خودتان، مطلب بنویسید تاهمگان بهره مند شوند.

No comments: